Organizacja. Jeszcze przed zawarciem rozejmu kończącego zmagania polsko-bolszewickie (12 października 1920 r.) rozpoczęła się demobilizacja ponadmilionowej armii. W ciągu roku bezterminowo urlopowano 4/5 stanu osobowego i zwrócono część zarekwirowanego materiału technicznego i koni. Jesienią 1921 r. dokonano reorganizacji, w wyniku której armia uzyskała swój pokojowy kształt; jego zręby nie zmieniły się do końca okresu międzywojennego.
Polskie siły zbrojne składały się zasadniczo z wojsk lądowych, do których zaliczano także lotnictwo; będąca formalnie oddzielnym rodzajem sił zbrojnych Marynarka Wojenna stanowiła przez wiele lat tylko margines armii, zarówno pod względem potencjału bojowego, jak i liczebności personelu. Kraj podzielono na 10 Okręgów Korpusu, których siedzibami zostały: Warszawa, Lublin, Grodno, Łódź, Kraków, Lwów, Poznań, Toruń, Brześć nad Bugiem i Przemyśl. Trzonem armii było 30 dywizji piechoty, liczących po trzy pułki piechoty (trzybatalionowe) i jednym pułku artylerii polowej (lekkiej), oraz 40 pułków kawalerii, z których większość (30) była połączona w brygady, liczące po 3 pułki i dywizjon artylerii konnej, a pozostałe (10 nowo utworzonych oddziałów strzelców konnych) miały podczas mobilizacji przekształcić się w szwadrony kawalerii dywizyjnej.
Na terenie każdego Okręgu Korpusu poza trzema dywizjami piechoty i kilkoma pułkami kawalerii utworzono po jednym pułku artylerii ciężkiej, pułku saperów, dywizjonie samochodowym, dywizjonie żandarmerii i dywizjonie taborów. Stan armii uzupełniały: podporządkowane piechocie trzy bataliony czołgów, pułk artylerii najcięższej, pułk artylerii przeciwlotniczej, trzy pułki wojsk kolejowych (od 1924 r. saperów kolejowych), batalion mostowy, batalion maszynowy, trzy pułki łączności, trzy pułki lotnicze (o mieszanym składzie) i trzy bataliony balonowe.