Litewski małżonek dla Andegawenki. Polskie elity wchodziły w epokę jagiellońską ze świeżymi wspomnieniami sojuszu Piastów z węgierskimi Andegawenami, zwieńczonych przejęciem przez Ludwika Węgierskiego spadku po Kazimierzu Wielkim oraz unią personalną, ale też zaniedbań, upadku autorytetu korony i konfliktów wewnętrznych związanych z nieobecnością króla, rezydującego w Budzie. Nie posiadając męskiego dziedzica, Ludwik po długich targach z polskimi możnowładcami zapewnił sukcesję krakowskiego tronu dla jednej ze swoich córek. Po wielu zawirowaniach ostatecznie stanęło na Jadwidze, którą matka, węgierska królowa wdowa Elżbieta Kontromanić (Bośniaczka), wyprawiła do Polski w 1384 r.
Królewna jako dziecko została wydana za mąż za Wilhelma, syna księcia Leopolda III Habsburga, lecz polscy możnowładcy mieli inne plany. Rozważano kandydaturę mazowieckiego księcia Ziemowita IV, lecz najkorzystniejszy dla królestwa wydawał się jej związek z litewskim księciem Jagiełłą (Jogailą). Kiedy więc liczący 14 lat – a zatem zgodnie z ówczesnymi normami pełnoletni – Wilhelm zjechał do Krakowa, by skonsumować małżeństwo i wejść w prawa małżonka Jadwigi, polscy panowie zmusili go do ucieczki; wedle największego polskiego kronikarza Jana Długosza – ku wielkiemu niezadowoleniu samej królewny.
18 lutego 1386 r. Jadwiga Andegawenka poślubiła litewskiego księcia, który na chrzcie przyjął dynastyczne imię Piastów – Władysław. Kilka miesięcy wcześniej jej starsza siostra Maria (pierwotnie przeznaczona na polski tron) poślubiła Zygmunta Luksemburczyka, który w 1387 r. został koronowany na króla Węgier, choć pretensje do korony zgłaszali również Andegawenowie neapolitańscy, a wojna Zygmunta z ich zwolennikami miała jeszcze trwać 20 lat.