Założyciel linii ernestyńskiej. Dał początek tej gałęzi rodu Wettynów, która odegrała kluczową rolę w rozwoju reformacji w Niemczech i działała w obozie antycesarskim. Od jego imienia nazwano ją ernestyńską.
Zgodnie z życzeniem ojca, Fryderyka II Łagodnego, po jego śmierci w 1464 r. Ernest I objął rządy wspólnie z młodszym bratem Albrechtem. W następnym roku cesarz Fryderyk III oficjalnie nadał im w lenno elektorską Saksonię i margrabstwo Miśni. Godność elektora, zgodnie z obowiązującym prawem, przypadła starszemu Ernestowi. W kolejnych latach rządził on krajem, a młodszy Albrecht reprezentował rodzinę i jej interesy w Rzeszy.
Kariera dzieci. Zwiększając stan posiadania i walcząc o wzrost politycznego znaczenia rodu, Ernest zdobył dla swoich synów dwa arcybiskupstwa. W 1482 r. Albrecht został arcybiskupem Moguncji, zmarł jednak już dwa lata później. Długofalowym sukcesem było za to obsadzenie arcybiskupstwa magdeburskiego przez Ernesta (imię po ojcu) w 1476 r. Ponieważ miał on zaledwie 11 lat, potrzebna była papieska dyspensa. W 1479 r. ojciec zdobył dla niego dodatkowo biskupstwo Halberstadt. Złączenie tych urzędów było niezgodne z obowiązującym prawem, dlatego też elektor ruszył do Rzymu z pielgrzymką w 1480 r. Udało mu się tam uzyskać zgodę papieża Sykstusa IV na kumulację biskupstw.
O wzroście pozycji rodu i samego Ernesta świadczą małżeństwa jego dzieci, które w planach matrymonialnych brane były pod uwagę przez wszystkie królewskie i książęce dynastie Europy. Christina, najstarsza córka, została wydana za mąż za króla duńskiego Jana. Można dodać, że gdy sam Ernest żenił się w 1460 r. z księżniczką bawarską Elżbietą, w uroczystościach ślubnych odbywających się w Lipsku wzięło udział 3600 gości.
W 1470 r.