Ortodoksyjny luteranin. „Budową ciała przypominał Herkulesa, ale miał ograniczone zdolności umysłowe” – napisał o Krystianie II Heinrich Theodor Flathe, XIX-wieczny historyk niemiecki. Poddani mieli jednak inne zdanie na temat elektora, któremu nadali przydomek Pobożne Serce. Objął tron po swoim ojcu Krystianie I w wieku zaledwie ośmiu lat. Nie mógł zatem sprawować samodzielnych rządów, które przeszły w ręce jego matki Zofii Hohenzollern i krewnego ojca, księcia sasko-altenburskiego Fryderyka Wilhelma I.
Regenci zabrali się do oczyszczania luterańskiego wyznania z kalwińskich nowinek, pozbawiając urzędów i wtrącając do więzienia szerzącego kryptokalwińskie poglądy kanclerza Nikolausa Krella. Krystian II kontynuował tę politykę. Po osiągnięciu pełnoletności i objęciu pełni władzy w 1601 r. doprowadził do stracenia Krella i ugruntowania w Saksonii luterańskiej ortodoksji. Swoim pierwszym ministrem uczynił wybitnego prawnika Caspara Schönberga. Wydał nowe przepisy szkolne (1602 r.) i zreformował sądownictwo (1605 r.). W 1606 r. stworzył centralną administrację Kościoła luterańskiego w Saksonii.
Powiększone władztwo. Zatrudnił na swoim dworze malarza Zachariasa Wehmego, kompozytora, organistę i konstruktora mechanicznych instrumentów muzycznych Hansa Leo Hasslera, a także językoznawcę i polihistora Hieronymusa Megisera, którego mianował elektorskim historiografem. Dokonał zmian w polityce zagranicznej elektoratu, rozluźniając współpracę z obozem protestanckim. Po śmierci księcia saskiego na Altenburgu Fryderyka Wilhelma I i księcia saskiego na Weimarze Jana sprawował rządy opiekuńcze w imieniu ich małoletnich synów w księstwach turyńskich należących do linii ernestyńskiej Wettynów.
Zachowywał lojalność wobec katolickich Habsburgów.