Plantator z Południa. Przeciwnicy nazwali go Jego Przypadkowością (His Accidency), ponieważ klucze do Gabinetu Owalnego zawdzięczał zapaleniu płuc, na które zmarł prezydent William Harrison. Dzięki temu Tyler po zaledwie 30 dniach urzędowania jako wiceprezydent został zaprzysiężony jako 10. prezydent USA. Mimo wszystko nie był to szczęśliwy przypadek – Tyler odchodził z urzędu jako jeden z najmniej popularnych amerykańskich przywódców w historii.
Wywodził się z bardzo zamożnej i starej rodziny plantatorów z Wirginii. Do pracy w domu rodzinnym Tylera oraz na otaczającej go farmie przypisanych było ponad 20 niewolników. Jak przystało na członka plantatorskiej arystokracji z Południa, studiował prawo. Następnie – dzięki poparciu ojca pełniącego funkcję gubernatora Wirginii – wybrano go do legislatury stanowej. Kolejnym krokiem w karierze było stanowisko gubernatora, a potem senatora.
Uparty wbrew rozsądkowi. Sukcesja po zmarłym Harrisonie wywołała gorącą dyskusję, jako że żaden z dotychczasowych prezydentów nie umarł, pełniąc urząd. Zastanawiano się, czy w tej sytuacji wiceprezydent ma jedynie pełnić obowiązki prezydenta, czy też faktycznie być prezydentem. Konstytucja mówiła, że w wypadku śmierci prezydenta jego zastępca „przejmuje uprawnienia i obowiązki”, lecz nie sam urząd. Tyler jednak nie miał wątpliwości, że stanowisko mu się należy. Członkowie gabinetu poparli go jednomyślnie, licząc, że będzie łatwo sterowalnym, słabym prezydentem. O tym, w jak wielkim byli błędzie, przekonali się, gdy Tyler obwieścił im, że decyzje podczas posiedzeń gabinetu nie będą podejmowane większością głosów, jak to było za Harrisona. Ostatnie słowo we wszystkim miało należeć do prezydenta.
Tyler cieszył się zasłużoną opinią polityka upartego, który za wszelką cenę obstawał przy swoim zdaniu.