Rodzina z tradycjami. Pochodził z rodziny z tradycjami niepodległościowymi oraz mającej w swojej historii kilka pokoleń polityków z samych szczytów amerykańskiej władzy. Jego pradziadek był sygnatariuszem Deklaracji Niepodległości, dziadek Martin Van Buren dziewiątym prezydentem (zmarłym w tragicznych okolicznościach wkrótce po objęciu urzędu w 1841 r.), a ojciec członkiem Kongresu.
Początkowo Benjamin był kształcony przez prywatnego nauczyciela, później uczęszczał do szkoły publicznej Farmer’s College oraz Miami University w Ohio, gdzie studiował prawo. Od 1852 r. rozpoczął praktykę prawniczą, angażując się politycznie po stronie Partii Republikańskiej zgodnie z rodzinnymi tradycjami. Rok później zawarł związek małżeński z Caroline Lavinią Scott, z którą miał dwoje dzieci. Państwo Harrison przeprowadzili się do Indiany, gdzie Benjamin wkrótce zajął ważne stanowiska lokalne – pełnił funkcję miejskiego prokuratora – oraz stanowe – został sprawozdawcą Sądu Najwyższego stanu.
Porażka sukcesem. Podczas wojny secesyjnej Harrison zaangażował się po stronie Unii, służąc w stopniu pułkownika i generała brygady, przyczyniając się do sukcesów kierowanych przez siebie oddziałów w kilku ważnych bitwach, w tym pod Resaca i nad Peachtree Creek. Po zakończeniu wojny poniósł pierwszą porażkę polityczną, ulegając w wyborach gubernatora Indiany. Nie zniechęciło to jednak młodego polityka i ambitnego prawnika do walki o kolejne ważne stanowiska i zadania.
Jednym z nich było reprezentowanie Stanów Zjednoczonych w głośnym sporze dotyczącym praw obywatelskich. Został mianowany przez prezydenta Ulyssesa Granta, aby bronić generała Alvina P. Hoveya w sprawie o odszkodowanie, którego domagał się Lambdin P. Milligan przed sądem okręgowym USA w 1871 r.