Młoda twarz Ameryki. Chociaż urzędował w Białym Domu w dramatycznej fazie zimnej wojny, dostarczając dość materiału do oceny swej prezydentury, Amerykanie ukształtowali jego portret z emocji, marzeń i nostalgii. Wizerunek Johna Fitzgeralda Kennedy’ego zdeterminowała jego przedwczesna śmierć w zamachu w Dallas. Dała początek romantycznej legendzie prezydenta, który, gdyby nie zginął, skierowałby kraj na inne, lepsze tory. Kennedy wiele zapowiedział i zaczął, ale nie zdążył zrealizować. Jego prezydentura to historia niespełnienia.
Kiedy obejmował urząd 20 stycznia 1961 r., był najmłodszym prezydentem USA wybranym w wyborach (młodszy w chwili inauguracji Theodore Roosevelt zamieszkał w Białym Domu po zamordowaniu przez anarchistę prezydenta Williama McKinleya). Jego młodość, charyzma, męska uroda i sława bohatera wojny na Pacyfiku – jako dowódca kutra torpedowego uratował z narażeniem życia załogę po jego zniszczeniu przez Japończyków – uosabiały zmianę pokoleniową. Był pierwszym prezydentem urodzonym w XX w. Zwiastował nową epokę w Ameryce, która bogaciła się na fali powojennego boomu ekonomicznego i oczekiwała zmian pozwalających wszystkim korzystać z jego owoców.
Wraz z piękną Jacqueline (o której dalej) stworzyli parę będącą ucieleśnieniem podświadomych tęsknot Amerykanów za monarchią. Ubrana z paryską elegancją i władająca kilkoma językami była prawdziwą wunderwaffe JFK, zwłaszcza podczas wizyt w obcych krajach, gdzie prezydent żartował, że jest tylko osobą towarzyszącą żonie. Sam otaczał się jako doradcami profesorami z prestiżowych uczelni Ivy League, liberałami pracującymi nad projektami postępowych reform, elitą „najlepszego pokolenia” weteranów wojny. W przemówieniach cytował sławnych poetów i filozofów.