Szybki zabór. Podobnie jak Afryka była naturalnym kierunkiem ekspansji Arabów po zdobyciu Egiptu, tak podbój Półwyspu Iberyjskiego nastąpił w pewnym sensie samorzutnie po zajęciu przez muzułmanów Afryki Północnej. Zdobycie Hiszpanii nastąpiło szybko. W 711 r. Tarik ibn Zijad, berberski podwładny Musy ibn Nusajra, gubernatora muzułmańskiej Afryki Północnej, przeprawił się przez przesmyk gibraltarski na czele sił składających się najpewniej w większej części z Berberów (tamtejszej rdzennej ludności). Wylądował zapewne w okolicach dzisiejszego Algeciras (od al-dżazira – półwysep) i rychło pokonał nad rzeką Guadalete króla Roderyka, gromiąc jego (o wiele liczniejsze, jeśli wierzyć kronikom arabskim) wojska. Po bitwie (znanej także jako bitwa pod Jerez de la Frontera) po ostatnim królu Wizygotów zaginął wszelki słuch, Tarik natomiast zdobywał kolejne miasta, które na ogół poddawały się bez walki.
W następnym roku do Tarika dołączył sam Musa ibn Nusajr (według niektórych źródeł zazdrosny o sukcesy i bogate łupy). W 713 r. obu wezwano do Damaszku, gdzie według niektórych źródeł Musa został ukarany przez kalifa i pozbawiony majątku, a na temat dalszych losów Tarika kroniki milczą. Marny koniec spotykający bohaterów arabskich podbojów nie był niczym nadzwyczajnym; jak się wydaje, rezydujący w Syrii kalifowie umajjadzcy (dynastia panująca nad światem islamu w latach 661–750) nieustannie obawiali się uniezależnienia się zdobywców od władzy centralnej.
Podbój dokończył najprawdopodobniej w 714 r. syn Musy – Abd al-Aziz. Od tego momentu można mówić o muzułmańskiej Hiszpanii, zwanej przez samych Arabów al-Andalus (etymologia nazwy nie jest znana). Arabowie i Berberowie nie zajęli jednak całego Półwyspu Iberyjskiego.