Relacje z Trzecią Rzeszą. Gdy kończyła się wojna domowa, w głównych państwach europejskich zastanawiano się, na ile Trzecia Rzesza będzie kontrolowała zwycięską Hiszpanię narodową. Już w marcu 1939 r. Madryt przystąpił do paktu antykominternowskiego, ale stanowiło to przede wszystkim manifestację wymierzoną w śmiertelnego wroga reżimu, jakim był Związek Sowiecki. Generalnie wdzięczność i sympatia zwycięskiej Hiszpanii do narodowych socjalistów w Niemczech i faszystów we Włoszech były faktem, co szczególnie widoczne było w Falandze, ale generalicja była podzielona, a konserwatyści niechętni wszelkim ruchom o podłożu robotniczym. Pronazistowscy falangiści kontrolowali jednak propagandę reżimu, co dawało wrażenie większego entuzjazmu w hiszpańskim establishmencie wobec tej współpracy, niż to miało miejsce w rzeczywistości.
Już w czasie wojny domowej współpraca z Niemcami powodowała różne zadrażnienia, a Hiszpanie doprowadzili m.in. do odwołania ambasadora Rzeszy. W 1938 r. przyznano Berlinowi koncesje na eksploatację surowców, w tym cennego dla produkcji zbrojeniowej wolframu. Niemcy korzystały także ze współpracy wywiadów oraz z hiszpańskich portów i lotnisk. Madryt musiał przy tym spłacać kosztowną pomoc obydwu sojusznikom (Włochom aż do 1961 r.). Szybko jednak okazało się, że dumni narodowcy hiszpańscy wykluczali jakąkolwiek formę niemieckiego czy włoskiego protektoratu.
Targi o przystąpienie do wojny światowej. Gen. Francisco Franco, jak i większość hiszpańskiego establishmentu, był zainteresowany tym, by kolejna wojna światowa nie wybuchła. Zdawał sobie sprawę z wyczerpania kraju wewnętrznym konfliktem i ze słabości armii w porównaniu z innymi w Europie oraz ryzyka wplątania w wojnę przez sojuszników. Dużym szokiem stał się pakt Ribbentrop-Mołotow, czego Franco zapewne nigdy Adolfowi Hitlerowi nie zapomniał.