Twarze rywalizacji
10 legend sportu z Hiszpanii, które zmieniły historię: Alonso, Nadal i inni
Fernando Alonso (ur. 1981). Zaczynał, jak wszyscy wielcy mistrzowie Formuły 1, od kartingu. Rodzinna legenda głosi, że pierwszą maszynę papa Alonso zbudował dla starszej siostry Fernanda, ale że nie była zainteresowana, usadził za kierownicą trzyletniego syna. Ten zaś krok po kroku zdobywał doświadczenie w kolejnych wyścigowych kategoriach, a do F1 (w barwach Renault) przebił się szybko, w wieku 22 lat. Na torach rządziło wówczas niepodzielnie Ferrari, ale francuski koncern mocno postawił na zbudowanie własnego teamu po latach zbierania doświadczeń w dostarczaniu silników innym. Renault nie miało wówczas najszybszego bolidu, ale najbardziej niezawodny. A kunszt Alonsa dał mu mistrzowskie tytuły w latach 2005 i 2006.
W mocniejszych zespołach – jeździł też dla McLarena i Ferrari – nie udało mu się powtórzyć sukcesu; najbliżej był w 2012 r. w barwach Ferrari, choć w porównaniu z konkurentami jeździł o wiele słabszym bolidem. Wrócił do Renault i został współbohaterem jednego z największych skandali w historii F1. Podczas Grand Prix Singapuru w 2008 r. kolega z zespołu Nelson Piquet Jr na polecenie szefów rozbił bolid. Na tor wjechał samochód bezpieczeństwa, pojazdy zbiły się za nim w ciasną grupę, a po wznowieniu ścigania maruder Alonso wyprzedził wszystkich dzięki temu, że tuż przed wypadkiem przezornie zjechał na tankowanie i zmianę opon. Przesłuchiwany stwierdził, że o spisku nie miał pojęcia.
Seve Ballesteros (1957–2011). Uważany za jednego z najlepszych golfistów w historii, pięciokrotny zwycięzca turniejów zaliczanych do Wielkiego Szlema. Trzykrotnie triumfował w British Open i dwa razy w turnieju Masters, rozgrywanym na legendarnym polu w Auguście w stanie Georgia. W 1980 r. 23-letni Seve zwyciężył tam jako pierwszy Europejczyk.