Safi ad-Din. Mity o pochodzeniu Safawidów. Historycznym założycielem dynastii Safawidów był Safi ad-Din (ok. 1252–1334), mistrz suficki z azerbejdżańskiego Ardabilu. (Sufizm – nurty mistyczne w islamie; red.). W młodości podróżował, aż znalazł mentora w osobie Zaheda Gilaniego. Jako najwybitniejszy uczeń ożenił się z córką swojego nauczyciela, następnie zaś został nowym przywódcą ścieżki duchowej, od teraz znanej jako safawije.
Pochodzenie i żywot Safiego obrosły mitami. Jeden z jego przodków miał w młodości zostać porwany przez dżiny, u których odbył nauki koraniczne, aby po latach wrócić do domu. Najbardziej znanym mitem było pochodzenie Safawidów od Mohammada poprzez siódmego imama szyitów, Musę Kazema. Genealogia ta była najprawdopodobniej fałszywa, zaczęła jednak zyskiwać sławę, zanim jeszcze potomkowie Safiego przejęli władzę w Iranie.
Innym mitem było turkijskie pochodzenie Safawidów. Z czasem bowiem, być może na skutek przebywania głównie w środowisku turkijskim, mistrzowie z Ardabilu przyjęli mowę swoich uczniów. W czasach Safiego Azerbejdżan nie był jednak w takim jak dziś stopniu tureckojęzyczny. Również tradycja genealogiczna Safawidów wskazuje raczej na korzenie kurdyjskie. Według hagiografii Safi bywał za życia nazywany mistrzem Turkiem, ale to samo źródło wskazuje, że mówiono tak z uwagi na jego jasną cerę i urodę. Turcy bowiem byli w poezji perskiej przywoływani jako wzór piękna. Należy też pokreślić, że dzieła samego Safiego właściwie się nie zachowały. Przypisywane mu teksty tureckie są znacznie późniejsze i apokryficzne; pewniejsze są krótkie wierszyki w dawnym irańskim (nie perskim) języku Azerbejdżanu.
Mitem bez potwierdzenia we współczesnych Safiemu źródłach jest też przypisywanie mu wiary szyickiej.