Persja – Iran. Język perski jest jedynym oficjalnym i urzędowym językiem Islamskiej Republiki Iranu (Dżomhuri-je Eslāmi-je Irān), wcześniej Cesarstwa Iranu (Doulat-e Szāhenszāhi-je Irān), państwa znanego w Europie dawniej jako Persja. Nazwę tę – Persis – zawdzięczamy Grekom, którzy od V w. p.n.e. prowadzili wojny z Imperium Achemenidów i dzięki ich przekazom nazwa ta utrwaliła się w Europie. Także Grekom, a szczególnie Herodotowi, zawdzięczamy europocentryczne, dość jednostronne i niesprawiedliwe spojrzenie na starożytnych Persów czy innych Irańczyków, np. Scytów.
Utrwalona w Europie nazwa Persja (staropers. Parsa) była jednak nazwą jednej, choć najważniejszej, historycznej krainy, mniej więcej pokrywającej się terytorialnie z dzisiejszą prowincją Fars, w południowo-zachodnim Iranie, ze stolicą w Szirazie. Dlatego też w 1935 r. Reza Szah Pahlawi poprosił o używanie nazwy Iran przez dyplomację państw obcych. Szach wcale więc nie zmienił nazwy kraju – zwrócił się raczej do cudzoziemców, żeby odtąd posługiwali się nazwą rodzimą. Kontekst lat 30. XX w. nie był tu bez znaczenia, gdyż nazwa Iran wywodzi się od staroperskiego słowa ariya, dosłownie aryjski, a pierwotnie szlachetny, por. awestyjskie Ajriianm Waēdżah, aryjska przestrzeń/kraj. Na marginesie: Polska w Iranie nadal tradycyjnie jest nazywana Lahestānem i polska dyplomacja nie ma z tym problemu. Podobnie rzecz się ma z Italią nazywaną przez nas Włochami czy Magyarország, czyli Węgrami.
Nazwa Parsuaš pojawia się jednak dużo wcześniej, po raz pierwszy w kronikach asyryjskiego króla Salmanasara III, już w 836 r. p.n.e. Jest to asyryjska wersja staroirańskiego *Parsava, etnonimu przypominającego Pārsa z napisów klinowych achemenidzkich władców z VI w.