Kolej Transirańska
Kolej Transirańska. Budowa była prawdziwym wyzwaniem
Pierwsze linie. Historia kolei na terenie dzisiejszego Iranu sięga końca XIX w. i jest związana z walką o wpływy polityczne i gospodarcze, jaka rozgrywała się na tym terenie pomiędzy europejskimi mocarstwami. Władający Persją od połowy XIX w. Naser ad-Din Szah po wizycie w Europie postanowił wybudować kolej w swoim królestwie. Koncesje udzielane w tym zakresie Rosjanom były jednak torpedowane przez Brytyjczyków, podobnie jak ich propozycje blokowali konsekwentnie Rosjanie. Żadna ze stron nie chciała dopuścić, aby rywal zyskał zbyt duże wpływy na terenie Iranu.
Dopiero w 1886 r. pierwsze połączenie kolejowe w kraju szachów oddała do użytku belgijska firma; był to kilkunastokilometrowy odcinek linii wąskotorowej łączący centrum Teheranu z miejscowością Rej (dziś dzielnica stolicy państwa). Kolejne niewielkie połączenia, niemające wielkiego znaczenia gospodarczego, pojawiły się w Iranie dopiero w czasie pierwszej wojny światowej. Większość towarów była transportowana samochodami. Sytuacja zmieniła się w momencie dojścia do władzy Rezy Chana. Doprowadził on do detronizacji panujących od XVIII w. Kadżarów, rok później mianował się szachem i przybrał nazwisko Pahlawi. Scentralizował biurokrację, pokonał przeciwników politycznych, jednocześnie uzdrowił finanse i gospodarkę w państwie. Ambicją władcy było unowocześnienie kraju za wszelką cenę. Iran odczuwał brak wykwalifikowanej siły roboczej. Władze były zmuszone korzystać z pomocy fachowców europejskich.
Falstart Kolei Transirańskiej. Symbolem modernizacji miało być wybudowanie linii kolejowej łączącej Morze Kaspijskie na północy kraju z Zatoką Perską na południu. Według planów trasa miała przebiegać z portu Banda-e Szah w kierunku Teheranu przez Sari i Garmsar, następnie przez Kom, Arak, przecinając góry Zagros, docierać do Dezfulu, Ahwazu, żeby zakończyć swój bieg nad Zatoką Perską w niewielkiej miejscowości Chor (późniejszy Bandar-e Szapur, dzisiejszy Bandar-e Chomeini).