Zbrojni moraliści
Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej, pięść zbrojna rewolucji ajatollahów
Okoliczności narodzin. Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej powstał 5 maja 1979 r. poprzez scalenie rozmaitych milicji szyickich, które powstały podczas wrzenia poprzedzającego obalenie szacha i w pierwszym okresie po przybyciu do kraju ajatollaha Ruhollaha Chomejniego. Na czele struktury stanął szef ochrony Chomejniego Mohsen Rafighdoust podniesiony w 1982 r. do rangi ministra rządu. Zadaniem korpusu była ochrona nowej władzy zarówno przed siłami starego porządku (dobitnym wyrazem ich działań była próba wzniecenia puczu wojskowego w garnizonowym mieście Hamadan), jak i odsuniętymi od władzy niedawnymi współrewolucjonistami. Wśród tych ostatnich wymienić trzeba Organizację Bojowników Ludowych Iranu (zwaną Mudżahedinami Ludowymi), komunistyczną partię Tudeh, maoistyczną Ludową Partyzantkę Fedai oraz separatystyczną Demokratyczną Partię Irańskiego Kurdystanu. Korpus odegrał kluczową rolę w wymuszeniu latem 1981 r. rezygnacji reprezentującego antymonarchistyczną opozycję demokratyczną prezydenta Abolhasana Banisadra, co było końcowym etapem przejmowania władzy przez szyicki kler.
Korpus dynamicznie rozwijał się podczas wojny z Irakiem. Powód był prosty. Tocząca śmiertelne zmagania republika islamska nie mogła pozwolić sobie na dalsze osłabianie armii, ale islamski establishment nie ufał wojsku. Nie mogąc wyeliminować zagrożenia, tworzono więc dla niego przeciwwagę. W 1980 r. formacja strażników liczyła ok. 25 tys. bojowników (żołnierzy), w 1986 r. zaś już 350 tys. zorganizowanych w ok. 400 batalionów. Ukształtowały się wówczas generalne zależności między obiema formacjami. Uznane zostały mianowicie za równorzędne piony sił zbrojnych Islamskiej Republiki Iranu. Na armię złożono odpowiedzialność za obronę przed zagrożeniami zewnętrznymi, na korpus zaś za obronę przed zagrożeniami wewnętrznymi oraz szeroko rozumiany eksport rewolucji islamskiej.