Nowy Jork, rok 1962. W jednej z modnych galerii miłośnicy sztuki współczesnej mogli po raz pierwszy obejrzeć nowe kompozycje artysty o nazwisku Warhol, wykonane na płótnie akrylem (rodzaj farby), z użyciem sitodruku (technika wykorzystująca szablon nakładany na siatkę). Zaprezentowany „Dyptyk Marilyn” składał się ze zwielokrotnionego przedstawienia twarzy aktorki, ustawionego w kilku szeregach. Jedna część pracy utrzymana była w odrealniających portret psychodelicznych kolorach, druga w tonacji czarno-białej. Bohaterka dyptyku, Marilyn Monroe, zaledwie kilka tygodni wcześniej popełniła samobójstwo, przechodząc do krainy wiecznego mitu. W nowojorskiej galerii pokazano też inne prace Andy’ego Warhola, m.in. z multiplikowanymi puszkami zupy, banknotami jednodolarowymi.
Cokolwiek zdezorientowana publiczność, a także krytycy sztuki nie uznali tej wystawy za jakieś szczególne wydarzenie, jednak okazała się ona bombą z opóźnionym zapłonem: przełomem w karierze artysty oraz w rozwoju pop-artu.
Po roku 1962 wizytówką twórczości Warhola stały się serie wykonane w technice sitodruku (inaczej serigrafii), operujące mocnym kontrastem kolorystycznym i w hiperrealistyczny sposób przedstawiające popularne amerykańskie produkty konsumpcyjne. Najsłynniejsze z nich to m.in. prezentacje puszek zupy Campbell’s, butelek coca-coli, pudełek proszku do czyszczenia Brillo.
Warhol chętnie malował także inny rodzaj produktu – produkt kultury masowej, którym były dla niego gwiazdy świata mass mediów. Stylizowane, wykonywane na podstawie fotografii, portrety aktorów, piosenkarzy, artystów, a także polityków odrealniał za pomocą techniki sitodruku i nakładanych plam neonowych kolorów. Produkował z ludzi ikony albo wyciągał na pierwszy plan ich już zdobytą ikoniczność.