Warszawska modernistyczna kamienica – krzyżówka starego z nowym

Na pierwszym planie międzynarodowe sławy – Breuer i Panton. W tle koloryt lokalny – warszawskie gorseciki, wyoblenia, drzwi przerysowane z letniska dziadków. Choć wykonawcy protestowali, udało się w tej modernistycznej kamienicy wywołać kilka duchów.

Ponad 130 lat temu Wokulski wysłany przez Bolesława Prusa na spacer po warszawskim Powiślu mijał „rudery zapadnięte poniżej bruku, okna łatane papierem, drzwi zatkane łachmanem”. Patrząc na nadwiślańską nędzę – szafy bez drzwi, krzesła na trzech nogach i kanapy z wydartym siedzeniem, marzył: „Warszawa całym swoim ogromem ciąży i zsuwa się ku Wiśle. Gdyby brzeg rzeki obwarować bulwarami, powstałaby tam najpiękniejsza część miasta”. Dziś po wyremontowanych bulwarach, które mogłyby nosić jego imię, krążą tłumy. A jeśli mech porasta tamtejsze dachy to dlatego, że współczesna architektura, anektując każdy wolny skrawek ziemi na zachodnim brzegu rzeki, lubi się chwalić powierzchnią biologicznie czynną. Powiśle nie tylko podniosło się z upadku, ale wręcz pospiesznie się gentryfikuje. Jeśli mieszkają tu współcześni Wokulscy, to na spacery wyrabiające wrażliwość społeczną chodzą gdzie indziej. Z tych zmian korzysta zabytkowa tkanka miasta. Część przedwojennych kamienic odnawia się z poszanowaniem detali, część się rozbudowuje po uzgodnieniach z konserwatorem zabytków. W takiej właśnie krzyżówce starego z nowym jesteśmy. Położone w starej, modernistycznej części mieszkanie ma sporych rozmiarów balkon z odtworzoną oryginalną balustradą – proste pionowe pręty wieńczy poziomy pas kółek i półka na doniczki. Trójdzielne drzwi balkonowe odtwarzają poziome podziały znane z przedwojennych domów. Stojąc na balkonie, można podać sól sąsiadom z drugiej, współczesnej części budynku.

Mood Authors Paul MarcinkowskiNieokreśloną, zagadkową cielesność wprowadza do wnętrza praca Aleksandry Kompały „Summer is gone”.

Czternaście mebli

Wnętrze zaprojektował Przemek Maziarz, architekt z warszawskiej pracowni Modoso. – Właścicielka, studentka medycyny, wprowadziła się tu latem 2022 roku. Chcąc się wzorować na japońskich minimalistach, przyjęła ambitne założenie, że liczba mebli w jej domu nie przekroczy 14.