Wszystko zaczęło się u progu XXI wieku, po powrocie z Francji do Krakowa. Wiesław Dyląg, znudzony pracą w wielkiej korporacji, postanowił ją rzucić. Ale co dalej? Odpowiedź przyszła niebawem: uprzątając mieszkanie ciotki, lwowianki, odkrył schowany za piecem obraz Leona Chwistka, a w walizce, nieotwieranej od czasu repatriacji, teczkę z rysunkami Elżbiety Nadel, powstałymi w lwowskim getcie (obecnie w muzeum Polin). Kilka dni później, idąc Wiślną, w kontenerze na gruz dostrzegł dwa duże portrety olejne. Okazało się, że to dzieła Leona Schoenkera. Na jednym z nich rozpoznał prof. Franciszka Waltera, lekarza i kolekcjonera sztuki. Zainteresował się jego zbiorami – tak dotarł do niezwykłej kolekcji erotyków, gdzie były prace Witolda Wojtkiewicza, Brunona Schultza i japońskie drzeworyty podarowane Walterowi przez Feliksa Jasieńskiego.
Trzeba otworzyć galerię… sugestie były nazbyt czytelne. Tylko kogo wystawiać? Zaczął od wizyty u Eugeniusza Wańka, nestora krakowskich artystów, który wtedy właśnie świętował 98. urodziny. To jego życzliwości zawdzięcza kolejny etap drogi: opiekę duchową Ewy Kierskiej-Hoffmann. Stąd już tylko krok do dzieł uczniów Kunstgewerbeschule (założonej przez Niemców w 1939 r., w miejsce zamkniętej ASP): Tadeusza Brzozowskiego, Adama Hoffmanna, Edwarda Krasińskiego, Janiny Kraupe, Kazimierza Mikulskiego, Jerzego Nowosielskiego, Celiny Styrylskiej...
O wystawie na wystawie. Myśl o pierwszej poważnej ekspozycji w Galerii Dyląg zrodziła się w warszawskim Muzeum Narodowym podczas monograficznej wystawy Mieczysława Janikowskiego (2004), związanego z Paryżem konstruktywisty. To wówczas początkujący krakowski marszand poznał brata artysty – Władysława. Znajomość przerodziła się w wieloletnią przyjaźń i zaowocowała kilkoma wystawami „Mieczka” Janikowskiego w Galerii Dyląg.