Schadzka kontrrewolucjonistów
Żaden inny z ponad 70 dokumentów uchwalonych w trakcie I Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ Solidarność nie wywołał tylu skrajnych emocji co „Posłanie do ludzi pracy Europy Wschodniej”. KZD odbył się w dwóch turach – od 5 do 10 września oraz od 26 września do 7 października 1981 r., w gdańskiej hali Olivia. (Jego przebieg przypomnieliśmy przed tygodniem, POLITYKA 38). Posłanie, w którym wyrażono poparcie dla osób walczących o niezależne związki zawodowe w państwach bloku wschodniego (patrz ramka), zostało przegłosowane czwartego dnia pierwszej tury, przy entuzjazmie przytłaczającej większości delegatów i ciepłym przyjęciu ze strony gości zjazdu. Wywołało za to wściekłą reakcję państw tzw. demokracji ludowej.
Pomysłodawcą był niespełna 32-letni Henryk Siciński, chirurg z Ostrowa Wielkopolskiego, członek Zarządu Regionu Wielkopolska Południowa. Jak twierdził: „Pomysł był wynikiem tej atmosfery nagonki, tej histerii wytworzonej przez środki masowego przekazu (...). Nie było [wcześniej] żadnych dyskusji. Ja w rozmowie ze Śliwą (...) nawiązując do tego, co się wokół nas dzieje, powiedziałem, czy nie byłoby sensowne, żeby zjazd akurat właśnie w tych pierwszych dniach pierwszej tury w jakiś sposób odezwał się do innych pracujących (...) on mi wtedy zaproponował, żebym coś napisał (...). Ja to napisałem chyba w dwóch zdaniach. To były zdania bardzo ogólne, że zjazd (...) nie jest skierowany przeciw komukolwiek, jakimkolwiek interesom, przeciw narodom czy społeczeństwom naszych sąsiadów i krajów. Tam nie było jakiegoś zestawienia my–wy czy kapitalizm–socjalizm, bo absolutnie nie o to chodziło”.
Spory i głosowanie
Tekst przygotowany przez Sicińskiego został wybrany przez kaliskich delegatów spośród kilku projektów, których celem było zaznaczenie obecności ich niewielkiego regionu (13 przedstawicieli na zjeździe), i poddany dalszej obróbce.