Bractwo świętego Łukasza powstało w 1925 r. pod patronatemTadeusza Pruszkowskiego, profesora Warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych.Jemu właśnie Kazimierz Dolny zawdzięcza, że stał się koloniąartystyczną. Tu za jego sprawą odbywały się pierwsze plenery malarskie.Pruszkowski wybudował swoją willę-pracownię na zboczu Góry Krzyżowejponad zamkiem, a jego najzdolniejszy z uczniów Antoni Michalakzamieszkał u stóp baszty zamkowej. W 1938 r., dzięki talentomorganizacyjnym Pruszkowskiego, Bractwo otrzymało lukratywne zamówienieod Urzędu Rady Ministrów RP na obrazy, które miały być jednymiz ważniejszych eksponatów polskiego pawilonu na Wystawie Światowejw Nowym Jorku. Inspiratorem ich powstania był krąg osób bliskowspółpracujących z ministrem spraw zagranicznych Józefem Beckiem.
Komisja Artystyczna przy Komisariacie Wystawy zatwierdziła tematyobrazów. Nie bez znaczenia na ich wybór była Wystawa Paryska w 1937 r.,w szczególności prezentacja Niemiec i Związku Radzieckiego. Dzieło,którego podjęli się łukaszowcy, w pewnym sensie było polemiką wobectych ekspozycji. Sceny z historii Polski miały dokumentowaćkształtowanie się państwa polskiego, chrześcijaństwa na jego terenach,rozwoju tolerancji religijnej, demokracji szlacheckiej, ofiarnościpolskiego oręża i podstaw konstytucjonalizmu.
Sam prof. Pruszkowski w katalogu wystawy napisał: „Obrazy te mają nacelu uprzytomnienie Amerykanom, że Polska jest wielkim państwemo starej kulturze, nie zaś tworem nowym, powstałym po I wojnieeuropejskiej”. Mistrz Tadeusz zaprosił do współpracy dziesięciu malarzyz grona łukaszowców, każdy z nich z kasy URM otrzymał 2,5 tys.