W chwili wybuchu drugiej wojny światowej brytyjska Royal Navy dzierżyła zaszczytny tytuł najpotężniejszej marynarki wojennej. We wrześniu 1939 r. miała do dyspozycji ok. 200 tys. ludzi (wliczając wyszkolonych rezerwistów i żołnierzy piechoty morskiej) i 1400 jednostek różnych typów. W tym najwięcej ze wszystkich flot pancerników, ciężkich krążowników i lotniskowców, ustępując niemieckiej Kriegsmarine jedynie liczbą okrętów podwodnych. Jednak nawet te wielkie siły nie mogły zapewnić całkowitej przewagi na wszystkich wodach znajdujących się w strefie zainteresowań brytyjskiego imperium – Royal Navy musiała działać jednocześnie na Atlantyku, Morzu Północnym, w kanale (tylko przez Brytyjczyków nazywanym „angielskim”), Oceanie Indyjskim, Morzach Czerwonym i Śródziemnym, by wymienić tylko najważniejsze z akwenów.