Narastające od 1989 r. pęknięcia w obozie solidarnościowymdoprowadziły w 1992 r. do ujawnienia głębokich sprzeczności, któreprzeistoczyły się w wojnę ugrupowań wyrastających z tego samegosolidarnościowego pnia. Apogeum miało miejsce w nocy z 4 na 5 czerwca1992 r., zwaną nieraz „nocą długich noży”, kiedy to odwołano rząd JanaOlszewskiego. W osobliwy więc sposób politycy „S” uczcili trzeciąrocznicę zwycięstwa w wyborach w czerwcu 1989 r.
Były to wybory tylko w części demokratyczne, ale wykreowały obóz zwanysolidarnościowym (później postsolidarnościowym lub posierpniowym) nagłówną siłę na polskiej scenie politycznej. Jego posłowie i senatorowiepowołali w sejmie Obywatelski Klub Parlamentarny (OKP). Nie był on anipartią, ani stronnictwem; skupiał polityków o różnych biografiach,ludzi różnych temperamentów i ambicji, odwołujących się do częstoprzeciwstawnych ideologii. Z czasem na jednym biegunie znaleźli siępolitycy o poglądach umiarkowanych, demokraci i liberałowie, którychideałem była Polska liberalna, laicka, Polska rozległych prawobywatelskich i demokratycznych. Wśród nich, obok premiera TadeuszaMazowieckiego, byli np. Bronisław Geremek, Adam Michnik, Jacek Kuroń.Stawiali oni na ścisły związek z EWG i Zachodem. Lansowali szybkirozwój gospodarki rynkowej. Coraz bardziej skonfliktowani z politykamiprawicy solidarnościowej szukali oparcia wśród postkomunistów.
Na drugim biegunie koncentrowała się solidarnościowa prawica,skupiająca polityków o poglądach konserwatywnych, katolickich,narodowych, nieufnych wobec Zachodu; ich wizja państwa narodowego,kultywującego tradycyjne zachowania i tożsamość kulturową, dalekoodbiegała od wizji tych pierwszych.