Gdy Erwin Rommel zdobył 21 czerwca 1942 r. Tobruk, w Berlinie wybuchła euforia. Europa, poza Wielką Brytanią, była podbita, na wschodzie armie Hitlera zbliżały się do Wołgi, powodzenie Rommla w Afryce Północnej działało pobudzająco na wyobraźnię triumfujących nazistów. Wydawało się, że świat staje przed nimi otworem.
Nic dziwnego, że zawrzało i w sztabie Heinricha Himmlera. Przewidując dalsze sukcesy Rommla przy uderzeniu w kierunku wschodnim, ludzie reichsführera SS dostrzegli szansę i dla siebie: dotrzeć za czołgami Afrika Korps do Palestyny i ogarnąć kilkusettysięczną już wtedy społeczność żydowską programem eksterminacji.
Dopiero niedawno historycy niemieccy odkryli w archiwach RSHA (Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy) dokumenty świadczące, że powołane zostało w przyspieszonym tempie Sonderkommando SS z zadaniem wymordowania Żydów palestyńskich. Na czele grupy, która miała składać się z 24 starannie dobranych esesmanów (7 oficerów i 17 podoficerów – wszyscy ze stażem w osławionych Einsatzgruppen na zapleczu frontu wschodniego), Himmler postawił jednego z najbardziej zaangażowanych w akcje eksterminacyjne oficera swego sztabu, kolegę Adolfa Eichmanna, SS-obersturmbannführera Walthera Rauffa. Tego samego, który wsławił się wynalezieniem i masowym zastosowaniem samochodowych komór gazowych, wykorzystujących spaliny silnikowe.
Plan zagłady
Ledwie Rommel wkroczył do Tobruku, gdy Rauff z esesmanami stawił się w sztabie Afrika Korps. Brak jest potwierdzenia, czy Lis Pustyni (jak nazywano Rommla, awansowanego tymczasem w nagrodę do stopnia feldmarszałka) przyjął Rauffa osobiście, ale można zakładać, że nie mógł być pozbawiony wiedzy o przybyłej grupie. Rauff z pewnością został powiadomiony o celach dalszej kampanii, tak dobrze zapoczątkowanej zdobyciem Tobruku.