Szacuje się, że na dnach mórz i oceanów spoczywa 3 mln wraków, z których ok. 50 tys. zatonęło z pełnymi ładowniami. Skrzynie pełne złupionej biżuterii i złota działają na wyobraźnię, więc poszukiwacze skarbów nie szczędzą pieniędzy i wysiłku, by taki okręt odkryć. Archeolodzy właśnie ich nazywają piratami. Dla nich liczy się tylko to, za ile znaleziony skarb można sprzedać, a nie historia, którą na jego podstawie można odtworzyć.
W lipcu dwaj Niemcy, Klaus Kepler i Martin Wenzel, znaleźli wrak „Forbesa”, który zatonął 9 września 1806 r. Jego kapitanem był Franzer Sinclair, szkocki korsarz na usługach angielskiego króla Jerzego III. Okręt pełen żelaza, opium oraz dopiero co zrabowanych Holendrom łupów, wpadł koło wyspy Belitung (między Sumatrą a Borneo) na rafę. Załoga uratowała się, ale skarb poszedł na dno. Nurkowie wyciągnęli teraz z wraku leżącego na głębokości 30 m butelki wina, złotą biżuterię, zastawę stołową, kryształy. Najwyraźniej Sinclair lubił blichtr i piękne przedmioty. Odkrywcy „Forbesa” są mniej subtelni. Ważne, że zainkasują od 5 do 10 mln euro. Po odjęciu 400 tys. na poszukiwania i oddaniu 50 proc. Indonezji i tak zostanie im okrągła sumka. Wenzel, sprzedawca nieruchomości z Drezna, dodaje z uśmiechem: „na świecie jest 30 mln zbieraczy starych monet, ja wolę te współczesne”.
Czarujący zbir
W 1724 r. Daniel Defoe – autor powieści o Robinsonie Crusoe – wydał pod pseudonimem Charles Johnson „Generalną historię rabunków i morderstw najbardziej zagorzałych piratów”.