Konstatacja, że kampania prezydencka już się zakończyła, jest dla mnie cierpką prawdą. Do wyborów zostały wprawdzie jeszcze trzy długie miesiące z haczykiem, ale ja już dziś jestem pewien, że przezroczyści kandydaci nie powiedzą nam nic. Będą w kółko powtarzać wciąż te same ogólniki i banały oraz zapewniać nas, że są lepsi od pozostałych. A od prezydenta Komorowskiego to już najbardziej.
Zaimponował mi na przykład świeżo mianowany na kandydata PSL Adam Jarubas, marszałek województwa świętokrzyskiego od 10 lat. „Bardzo szanuję Bronisława Komorowskiego, ale chcę być bardziej aktywny. Nie mówię jednak, że prezydent nie jest; ale zawsze można być bardziej aktywnym” – powiedział, wzbudzając moją zazdrość i podziw tak precyzyjną definicją zadań, które stoją przed nim, Jarubasem, jako głową państwa.
Głową partyjną, rzecz jasna, bo będzie musiał „wyważyć interes PSL i interes Polski”. Czy to znaczy, że są to interesy różne? Nie mam wątpliwości, że tak. Janusz Piechociński i jego akolici cały czas robią, co mogą, by mnie w tym upewnić. Kandydat Jarubas dorzucił jeszcze piąty listek do zielonej koniczynki: nie jestem entuzjastą związków partnerskich, chociaż chcę bardzo podkreślić, że jestem tolerancyjny. Fiu, fiu – cóż za wysublimowana życzliwość.
Nawiasem mówiąc, nie znoszę słowa tolerancja. Uważam, że jest ono załgane, bo podszyte poczuciem własnej wyższości nad kimś innym.
Najbardziej niehonorowe wydaje mi się to, że wszyscy partyjni wodzowie pochowali się po kątach, by – jak to się mówi – nie dać ciała w starciu z Komorowskim. To nieuczciwe wobec wyborców wystawiać kandydatów, o których z góry wiadomo, że przegrają. Zresztą oni sami też o tym wiedzą. Część polityków z wyborów prezydenckich zrobiła sobie po prostu grę planszową dla dzieci.