IRENA KOŹMIŃSKA: – Dlaczego uznał pan, że należy uczyć rodziców, jak kochać dzieci?
ROSS CAMPBELL: – Przez trzydzieści lat praktyki psychiatrycznej z dziećmi i młodzieżą trafiałem wciąż na ten sam problem: rodzice mieli trudności z przekazaniem dzieciom swej miłości, a dzieci nie czuły się kochane. Uważam, że wszyscy rodzice potrzebują edukacji w tym zakresie. Rodzice powinni kochać dziecko po prostu dlatego, że ono jest i że tego potrzebuje. Dzieci muszą otrzymywać miłość wyrażoną w ich własnym języku. Można sprowadzić do pełnego miłości kontaktu wzrokowego, fizycznego, skupionej na dziecku uwagi i opartej na miłości dyscypliny.
Dość powszechnie uważa się, że chłopców trzeba traktować bardziej surowo, nie powinni oni na przykład płakać, bo to niemęskie.
Prawda jest zupełnie inna. Im bardziej ojciec okazuje miłość synowi, tym bardziej chłopiec identyfikuje się z nim i tym bezpieczniej będzie się czuł w roli mężczyzny.
Jaki rodzaj kontaktu fizycznego jest dobry dla dziecka? To delikatna dziedzina, ponieważ kontakt fizyczny może przybrać patologiczną postać.
Dziecko powinno być dotykane tak często, jak to jest możliwe. Każde dziecko przechodzi też różne fazy rozwoju, w których ma różną tolerancję na dotyk. Chłopcy mają okres oporu wobec okazywania im uczuć, ale nadal potrzebują np. mocowania się czy przyjaznego poklepania przez rodzica.
Kolejny sposób przekazywania miłości – skupiona na dziecku uwaga – wydaje się coraz trudniejszy do zastosowania, gdy jesteśmy coraz bardziej zajęci, zmęczeni i zestresowani.
Skupiona na dziecku uwaga oznacza spędzanie z nim czasu w taki sposób, by czuło, że jest dla rodzica najważniejszą osobą na świecie.