Człowiek od początku istnienia swego gatunku był kanibalem?

Od zamierzchłych czasów ludzi fascynował problem kanibalizmu. Na wątki ludożerstwa trafiamy w „Odysei” (przygoda Odyseusza w grocie potwora Polifema) i w innych mitach greckich, w „Opowieściach z 1001 nocy”, a także w bajkach dla dzieci, np. o jędzy tuczącej Jasia i Małgosię lub o wilku, który spałaszował Babcię, a następnie miał ochotę także i na Czerwonego Kapturka.

Spożywanie ludzkich tkanek w celach leczniczych było w Europie powszechnie praktykowane w XVI, XVII, a nawet w XVIII w. Symboliczny kanibalizm był i jest podstawą wielu wierzeń religijnych. Członkowie szczepu Lo Dagga w zachodniej Afryce podczas uroczystości pogrzebowych zabijają wołu i spożywając go twierdzą, że jest to ciało zmarłego współplemieńca. Hiszpański mnich Bernardino de Sahagun, autor szesnastowiecznego trzynastotomowego „Kodeksu Florentyńskiego”, opisującego historię i zwyczaje Azteków, podaje, że sporządzali oni figurki swych bogów z ciasta, które następnie spożywali.