W roku ubiegłym prezydent Lech Kaczyński swoją akceptacją dla sprawozdania uratował to wyjątkowo skompromitowane gremium. W tym roku – to też rzecz bez precedensu – nawet oddział warszawski Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich apelował o odrzucenie sprawozdania. Szkoda, że nie zdobył się na to Zarząd Główny SDP, z pewnością zyskałby na wiarygodności.
Rada w obecnym kształcie przestanie istnieć, nową wyłonią politycy, którzy obiecują także szybkie uchwalenie ustawy skracającej kadencje obecnych rad nadzorczych spółek telewizyjnych i radiowych, dzięki czemu będzie można rozpisać konkursy na nowych członków tych rad i wybrać nowe zarządy. Swoje do powiedzenia będzie miał rząd, gdyż wedle proponowanej niewielkiej nowelizacji obecnej ustawy, w skład nowych rad wejdą także przedstawiciele ministrów skarbu, finansów i kultury. Wprawdzie budzi to zastrzeżenia, czy aby rząd nie będzie miał zbyt dużego wpływy na wybór zarządów, ale czas miniony pokazał, że pozbawienie właściciela wszelkiej kontroli nad majątkiem dużej wartości jest pomysłem wyjątkowo złym.
To, co będzie przez kilka najbliższych miesięcy, ma mieć charakter rozwiązania tymczasowego, do chwili pojawienia się nowej ustawy, w części opartej na projekcie środowisk twórczych, choć ciągle nie wiadomo, w jakiej części. Czy będzie to tylko ustanowienie nowego sposobu finansowania, czy także zarządzania? W Polsce stany tymczasowe, prowizoryczne mają silną tendencję do nabierania trwałości. W klimacie kolejnych wyborów, narastających napięć koalicyjnych, poszukiwania przez partie swoich nowych tożsamości oraz rozmaitych interesów ulokowanych w mediach publicznych, gdzie dziś sprawuje władzę koalicja PiS i SLD, uchwalenie nowej ustawy medialnej może okazać się dziełem ponad siły.