Był autorytetem dla wszystkich, tych z prawicy – co zrozumiałe, bo prof. Chrzanowski był człowiekiem prawicy z przekonania, nie z koniunkturalizmu, i tych z lewicy. Nigdy nie słyszałam żadnego z polityków lewicy, nawet wojujących, mówiącego niepochlebnie o Wiesławie Chrzanowskim, polityku czy marszałku Sejmu.
Był marszałkiem I kadencji, pełnił tę funkcję przez dwa lata. Nie był to łatwy Sejm, składał się z licznych partii, sama prawica to też był szczególny zbiór, można powiedzieć - gwiazdozbiór. Walka była wtedy nieustanna. A marszałek Wiesław Chrzanowski zawsze zachowywał spokój, dystans, nie ulegał emocjom ani politycznym sympatiom. Jakby swa legitymację ZChN, które zresztą założył w 1989 r. zostawił w domu na czas sprawowania funkcji marszałka. Swoim spokojem i wiedzą prawnicza budził respekt, można powiedzieć – do dziś niedościgły. Także jako minister sprawiedliwości – wzór dla szefów tego resortu.
Był człowiekiem, który za polityczną działalność i przekonania otrzymał w PRL najwyższy wyrok. Długie miesiące spędził w celi śmierci. Na zawsze zapamiętałam jego relację, opowieść o nocach i dniach w więzieniu. Opowiadał o tym bez emocji, bez nienawiści do tych, którzy go gnębili, bez chęci zemsty, odegrania się. A przecież mógł, był drugim człowiekiem w państwie, ZChN było wówczas silną partią o rozległych wpływach. Ten dystans do zdarzeń z przeszłości pokazywał jak wielkiego charakteru prof. Chrzanowski był człowiekiem. I patriotą, choć nie szafował tym słowem. Ale wiedział, że Polsce potrzebny jest spokój, i że rachunki krzywd nie są w tym momencie najważniejsze. Że patriotyczne jest o nich zapomnieć.
Kiedy Antoni Macierewicz ogłosił swą słynną listę i kiedy znalazło się na niej nazwisko prof.