Eksplozja spontanicznego, dalekiego od martyrologii manifestowania uczuć narodowych, „nieautoryzowane” przez rydzykowo-smoleńską prawicę objawy patriotyzmu, wzbudziły w niej niepokój, iż traci w tej mierze wyłączność.
Wcześniej nie można było na Euro 2012 nadmiernie wybrzydzać, nawet jeśli uważało się mistrzostwa za imprezę Tuska, bo entuzjazm ludzi był za duży. Teraz jednak już bez skrępowania ruszyli do boju pisowscy propagandyści, przewidując domniemaną taktykę rządu i ją z góry ośmieszając, jako metodę manipulacji tzw. lemingami. Taktyka ta – jak prognozują – ma polegać na umniejszaniu sportowej porażki, przekonywaniu, że „nic się nie stało”, że mistrzostwa, których jesteśmy gospodarzami, trwają nadal.
To chwyt znany w teorii manipulacji: dyskredytowanie racjonalnych i naturalnych zachowań i przedstawianie ich jako nierozsądne, cyniczne, po prostu głupie, po to, aby promować własny, ideologiczny punkt widzenia, przerabiać wszystko na politykę. Słowem koniec zabawy, wraca polityka, czyli prawdziwe życie, odpowiednio smutne i beznadziejne. Ma być tak, że jeżeli ktoś teraz powie, że trzeba nadal godnie pełnić funkcję gospodarza, być gościnnym, miłym i uśmiechniętym (bo sportowy wynik jest ważny, ale nie najważniejszy), to jest albo idiotą, albo na usługach reżimu Tuska.
Dlatego teraz Polacy zdają egzamin ważniejszy nawet niż polska drużyna na stadionach: czy znowu poddadzą się kompleksom, toksycznym wyziewom „prawdziwych patriotów”, czy zachowają ten nowoczesny, pogodny styl mówienia i myślenia o kraju, jaki można było dostrzec podczas trwania mistrzostw. Opadnięcie nastrojów, mentalne oklapnięcie, odpływ wolontariuszy, zwinięcie powiewających na samochodach flag, ponuractwo, wdanie się w poszukiwania „winnych” będzie dowodem, że kompleksy są wciąż żywe, że narodowa duma nazbyt zależała od tego, jak kopali futboliści, że entuzjazm był chwilowy, na pokaz.