Ludzie, którzy zarządzają 38-milionową „korporacją” i miliardami złotych, od których decyzji zależą losy kraju, grup, środowisk, mają pensje porównywalne do personelu średniego szczebla w niedużej firmie. Zresztą urlop też muszą brać chyłkiem, żeby się tylko nie wydało. Wymagania wobec najwyższych urzędników w państwie są ogromne, mają zajmować się wszystkim i odpowiadać za wszystko, ale ma to się odbywać, jak należy rozumieć – jedynie w ramach „powołania” i „misji”. Tabloidy zagryzłyby każdego, kto powiedziałby, że władza zarabia za mało. Z tego samego powodu przez dwie dekady rządzący latali na sprzęcie sprzed 40 lat.
Kiedy na salonach europejskich pojawiał się temat zarobków w polityce, to premier Józef Oleksy milczał. – 13 tys. zł to wysokość ostatniej pensji, która wpłynęła na moje konto jako szefa rządu. Jak kiedyś powiedziałem moim zachodnim kolegom, ile zarabiam, myśleli, że żartuję i wybuchnęli śmiechem. Uważam, że premier powinien zarabiać 25–30 tys. zł miesięcznie na rękę, ale żaden z czynnych polityków nie ma odwagi powiedzieć tego głośno – mówi Oleksy.
Nic dziwnego, że politycy, zakładnicy politycznych sondaży, nie dają sobie podwyżek, bo reprezentatywne badania opublikowane na portalu wynagrodzenia.pl pokazują, że aż 60 proc. Polaków uważa, że zarobki polityków są „zdecydowanie za wysokie”, a tylko 3 proc. uznaje je za „zdecydowanie za niskie”. Opinia publiczna pogodziła się z tym, że prezesi firm zarabiają choćby i sto razy więcej niż ich szeregowi pracownicy, ale – zapewne także właśnie pod wpływem tabloidów – politykom nie popuszczą. Akceptują tym samym, że o ich życiu decydują ludzie z zarobkami, za które żaden prezes choćby marnej korporacji nie wstałby nawet z łóżka.