Poważny, bo jednak zapowiada jakieś odświeżenie partii ludowej, a być może nawet tejże koalicji, ale na ile - to się dopiero okaże. Początek nowej kadencji prezesa, który zastąpił poprzedniego, czyli Waldemara Pawlaka, jest dość enigmatyczny.
On sam nie ułatwia zadania, bo już zdążył zmęczyć publiczność swoim krasomówstwem i demonstrowanym pięknoduchostwem, które podawane w za dużych dawkach staje się puste, by nie powiedzieć irytujące. Zwłaszcza, że już okazało się, jak piękne słowa i zapowiedzi z kampanii wyborczej nadchodzącego prezesa pękły jak bańka mydlana, choćby te, że do rządu nie wejdzie, że elita PSL będzie politycznie działać w trzech drużynach i tak dalej. Rychło się okazało, że wszedł jak najbardziej, a jakże, że dobrze będzie, jeśli uformuje się choćby jakaś jedna drużyna lojalna wobec swojego prezesa.
No, drwić i szydzić łatwo, Janusz Piechociński, wieczny pretendent, żyjący do tej pory trochę jednak w politycznym wirtualu, gdy znalazł się w realu, szybko został oszołomiony właśnie realnymi faktami i przymusami politycznymi, z którymi musi się liczyć, jeśli chce jakiś czas poprezesować.
Teraz dopiero zaczęły się schody. Ale z prawdziwymi szyderstwami jeszcze poczekajmy, bo to, co rzeczywiście z tej roszady personalnej u ludowców wyjdzie, okaże się za kilka lat, gdy nadejdzie fala sezonowych wyborów, samorządowych, europejskich i parlamentarnych. Bo obok faktów i gestów, które znaczą początek kadencji Janusza Piechocińskiego w stylu wcale znowu nie tak odległym od Waldemara Pawlaka, pojawiły się jednak nowe, a jak silne, pokaże właśnie najbliższa przyszłość.
Po pierwsze na fali roszady prezesowskiej wpuszczono do kolegialnych władz PSL nowych i sprawnych działaczy, po drugie nasila się, mocno personifikowany właśnie przez tych nowych, kurs na modyfikację partii chłopskiej.