Ranking stworzyła piętnastka jurorów: korespondentów polskiej prasy w Brukseli, dziennikarzy na bieżąco śledzących prace Parlamentu oraz ekspertów zajmujących się polityką europejską. Każdy mógł wyróżnić maksymalnie trójkę posłów, podobnie góra trzem mógł przyznawać upomnienia, które nazwaliśmy żółtymi kartkami. W ocenach jury liczył się przede wszystkim realny wpływ na kształt unijnych przepisów, mniejsze zaś znaczenie miała liczba wystąpień na posiedzeniach plenarnych albo zadanych pytań, które może i robią wrażenie aktywności, ale nie są sednem pracy parlamentarnej w Brukseli i Strasburgu i często jedynie pozorują działalność poselską. Niekwestionowanymi zwycięzcami są: Sidonia Jędrzejewska z Platformy Obywatelskiej i Konrad Szymański z Prawa i Sprawiedliwości. Oboje są posłami ekspertami, mało znanymi w kraju, co potwierdza regułę, że w PE najlepiej sprawdzają się nie rozemocjonowani politycy, lecz specjaliści w swoich dziedzinach. W ostatnich, kryzysowych, latach właśnie notowania parlamentarnych ekspertów najbardziej poszły w górę. Można zauważyć, że uznanie jurorów zyskiwali posłowie, którzy dbając o interes kraju, nie zapominali o powodzeniu całego europejskiego projektu integracyjnego. Według traktatów, każdy europoseł jest przecież przedstawicielem narodów całej Unii i dlatego deputowani do tej specyficznej izby łączą się w grupy polityczne i to one – a nie grupy narodowe – decydują o kierunku prac PE. Co ciekawe, sprzeczne opinie naszego jury wzbudził tylko Jerzy Buzek, do połowy kadencji przewodniczący Parlamentu. Od wskazań, że osiadł na laurach, nie robi nic pozytywnego, nie potrafi znaleźć dla siebie miejsca, nie wraca nawet do ulubionej niegdyś dziedziny, czyli czystych technologii węglowych, i ogranicza się do ceremonialno-honorowych wystąpień w charakterze byłego przewodniczącego, po konstatację, że zwłaszcza w promocji demokracji na świecie skutecznie wykorzystuje swój wizerunek i kapitał polityczny zgromadzony podczas przewodniczenia. Żadnych za to kłopotów nie nastręczyło wskazanie grupy posłów upomnianych. W porównaniu z rankingiem europosłów sprzed trzech lat w grupie tej doszło do tylko jednej zmiany. Joannę Senyszyn zastąpił Jacek Włosowicz, co sprawiło, że wszyscy czterej posłowie Solidarnej Polski znaleźli się solidarnie w tym niechlubnym gronie, jego skład uzupełnia jeszcze Sławomir Nitras z PO. Jurorzy w uzasadnieniach wyróżniali dwa typy posłów zasługujących na żółte kartki. Jedni eurodeputowani próbują coś robić, ale z rozmaitych powodów radzą sobie bardzo słabo. Drudzy zaniechali niemal wszelkiej działalności i jedynym interesującym dla nich aspektem pracy w Parlamencie (której nie lubią i na której się nie znają) są pensje, diety oraz pieniądze na biura i asystentów, pozwalające utrzymać partyjną siatkę w okręgach wyborczych. Jednych i drugich łączą zabiegi o autopromocję w polskich mediach. Wyróżnieni Za imieniem i nazwiskiem posła przynależność polityczna w Parlamencie Europejskim i w Polsce, następnie liczba pozytywnych lub negatywnych wskazań. Oceny pracy posłów pochodzą z uzasadnień jurorów. Rozszerzenie skrótów: EKR – Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy; EPL – Europejska Partia Ludowa; EWD – Europa Wolności i Demokracji; S&D – Postępowy Sojusz Socjalistów i Demokratów. Sidonia Jędrzejewska EPL/PO 7 Specjalistka od budżetu UE, najważniejszej sprawy w Parlamencie Europejskim w ostatnim roku. W Polsce niedoceniana, co pokazuje, jak trudno europosłom połączyć rzetelną pracę z uprawianiem polityki w kraju. Działa w drugim planie, ale zajmuje istotne stanowisko zastępcy koordynatora swojej frakcji w komisji budżetowej, gdzie pilnuje wieloletniego budżetu Unii na lata 2014–20 i budżetów rocznych, nieustannie nowelizowanych. Wybrała trudną i mozolną działkę, w której w Brukseli doskonale zastąpiła Janusza Lewandowskiego. Sama mówi o sobie, że jest technokratką i w porównaniu z polską średnią europoselską wyjątkowo ciężko pracuje. Rok po wyborach w rankingu POLITYKI została uznana za najlepszy europoselski debiut i spełniła pokładane w niej nadzieje. Konrad Szymański EKR/PiS 7 Jedyny europoseł PiS, którego rytmu pracy nie wyznacza przynależność polityczna. Kompetentny i odważny w sądach, zarazem jeden z niewielu posłów drugiej kadencji, który nie osiadł na laurach. Aktywny zarówno na forum całego Parlamentu, jak i w komisji przemysłu, badań naukowych i energii, gdzie przygotowuje kluczowy raport o polityce energetycznej i klimatycznej do 2030 r. Jest jednym z tych, którzy otworzyli oczy Komisji Europejskiej na monopolistyczne praktyki Gazpromu, forsował zasady zwiększające bezpieczeństwo dostaw energii dla UE. Broni polskiego punktu widzenia (gaz łupkowy i niechęć do ambitnych planów ścinania emisji CO2, czym podnosi ciśnienie ekologom), przy czym w sprawach energetycznych nie popada w histerię i przesadę. Współpracuje np. z niemieckimi chadekami, mimo że są z innej frakcji parlamentarnej. Nie szuka rozgłosu, ma opinię eksperta i dżentelmena. Danuta Hübner EPL/PO 4 Wykorzystuje doświadczenie komisarza UE i daleko w tyle pozostawia konkurencję w sprawach unijnych finansów, funduszy strukturalnych i spójności. Wpływowa i kompetentna przewodnicząca komisji rozwoju regionalnego. Odgrywa ważną rolę w pracach PE dotyczących unii bankowej i nadzoru bankowego. Nie kieruje się względami koniunkturalnymi i bije na alarm, nawet jeśli rząd uspokaja, że w Brukseli wszystko ma pod kontrolą. Paweł Kowal EKR/PJN 4 Używając przenośni sportowej, można powiedzieć, że „gra swoje”. Ma własną domenę: politykę wschodnią, Partnerstwo Wschodnie i stosunki z Ukrainą. Niestety pracuje jeszcze politycznie w kraju, co negatywnie odbija się na jego aktywności w Brukseli; niemniej, nie reklamuje jedynie swojej partii i potrafi też zajmująco mówić o problemach europejskich. Poseł pierwszej kadencji, który dobrze zadomowił się w PE. Postać niekonwencjonalna, bo który europarlamentarzysta ma swój program kulinarny w ukraińskiej telewizji? Jacek Saryusz-Wolski EPL/PO 4 Człowiek instytucja. Na wysoką ocenę zapracował jeszcze w poprzedniej kadencji jako przewodniczący prestiżowej komisji spraw zagranicznych (zwyciężył w rankingu POLITYKI w 2010 r.). Choć w PE nie pełni już żadnej istotnej funkcji, to imponuje pracowitością i zaangażowaniem, promuje zwłaszcza sprawy wschodnie. Jego inicjatywy dotyczą zazwyczaj trudnych spraw międzynarodowych i z początku wydają się nie do przyjęcia, a później okazują się oficjalną linią UE (vide: unijna polityka energetyczna). Jego największą zaletą jest to, że mówi, jak jest i to prosto z mostu. Wadą – to samo. Rafał Trzaskowski EPL/PO 4 To jego pierwsza kadencja, ale od początku nie było widać u niego żadnych kompleksów. Lepszy od niejednego europosła z doświadczeniami z poprzedniej kadencji. Ekspert od prawa europejskiego, po radę do niego zwraca się wielu posłów z Europy. Jeden z nielicznych polskich przedstawicieli w PE rozumiejących wagę procesów instytucjonalnych zachodzących w UE w związku z kryzysem. Z polskiej delegacji tymi sprawami interesuje się jeszcze tylko Danuta Hübner. W odróżnieniu od wielu koleżanek i kolegów nie traktuje pracy w Brukseli i Strasburgu jak zesłania i trampoliny do kariery w kraju. Wśród wyróżnionych znaleźli się także (w kolejności alfabetycznej): Jerzy Buzek EPL/PO, Lidia Geringer d’Oedenberg S&D/SLD, Bogusław Liberadzki S&D/SLD, Filip Kaczmarek EPL/PO, Lena Kolarska-Bobińska EPL/PO, Marek Migalski EKR/PJN, Jan Olbrycht EPL/PO, Jacek Protasiewicz EPL/PO, Bogusław Sonik EPL/PO i Paweł Zalewski EPL/PO. Żółte kartki Zbigniew Ziobro EWD/SP 10 Jego statystyki parlamentarne wyglądają imponująco, zadał m.in. 182 pytania, ale to najczęstszy wybieg stosowany przez tych, którzy niewiele robią. Zaangażowanie w budowę Solidarnej Polski praktycznie wyłączyło go z pracy w PE. Od początku nie miał serca do spraw europejskich, widzi je wyłącznie przez pryzmat układów w kraju, w PE często dołącza w ostatniej chwili do protestów zainicjowanych przez innych. Po rozłamie w PiS przeciągnął euroziobrystów (Tadeusz Cymański, Jacek Kurski, Jacek Włosowicz) do najsłabszej frakcji Europa Wolności i Demokracji (EFD), której siłą napędową jest brytyjska antyunij