PiS bierze władzę

Triumfalizm PiS ma niby jakieś podstawy. Od wiosny notowania Platformy, jak też osobiste premiera, wyraźnie się obsunęły, PiS uzyskało w rankingach przewagę o kilka punktów, a nawet raz zbliżyło się do pułapu 40 proc. wskazań. Analitycy zauważają, że przyrost poparcia dla PiS nie jest aż tak zaskakujący, sięga po prostu granic naturalnej wydolności wyborczej tej partii i nie oznacza jakiegoś zasadniczego przeorientowania się elektoratów. Poważniejszym problemem jest słabnięcie PO, od której odpływają potencjalni wyborcy, często w jakąś mgłę, tam, gdzie się deklaruje, że się do wyborów nie pójdzie albo że się nie wie, na kogo głosować (choć ostatnio spadkowy trend Platformy jakby trochę wyhamował). Jednak do niewielkiej w istocie przewagi PiS nad Platformą została dopisana potężna ideologiczna legenda o sprawiedliwości dziejowej i triumfie dobra nad złem. Teza o zwycięstwie PiS ma się stać czymś oczywistym i przesądzonym na tyle, aby ci, którzy aż tak bardzo się nie „umoczyli” przy reżimie Tuska, przemyśleli swoje postawy i powoli przestawiali ster na prawo. Słychać nieustające apele do lemingów, że mają ostatnią szansę, aby jeszcze zmienić swoje marne lemingowe życie, bo potem ani negocjacji, ani litości już nie będzie. Propagandyści Kaczyńskiego próbują odwracać dotychczasowe sensy i trendy. Wcześniej, jako budzące niemal współczucie dziwactwo, funkcjonowało przywiązanie do smoleńskiej, moherowej prawicy, która lewitowała w odmiennych stanach świadomości. Teraz ma być odwrotnie: to trzymanie się Platformy ma uchodzić za przejaw umysłowej ociężałości, otumanienia, kompletnego zmanipulowania. Platforma jest ukazywana jako formacja w końcowym stadium rozpadu, moralnej degrengolady i politycznego krachu. Tusk i jego drużyna mają funkcjonować jako środowisko schyłkowe, nienowoczesne i wręcz głęboko niemodne, obciachowe. Bo teraz modne są: nieskrywany patriotyzm, powrót do wyrażanej publicznie religijności, surowa, unikająca kompromisów moralność, czczenie własnej historii i pozbycie się wstydu za przodków. To jest nowa Europa, ta z przyszłością, a nie zakłamane, zapętlone w politycznie poprawnej euromowie, walczące z narodową i obyczajową tożsamością lewactwo – taki jest przekaz prawicy. Ta socjotechniczna operacja, choć prościutka i szyta grubymi nićmi, jest przeprowadzana jak na PiS dość zręcznie, konsekwentnie i z dużą intensywnością. Kluczowa pewność siebie W efekcie zastosowanych chwytów ma powstać wrażenie nagłego kumulowania się po stronie władzy wszelkich negatywnych zjawisk: korupcji, kłamstwa, nieudolności, złej woli, antydemokratycznych ciągot. Kaczyński wie oczywiście, że tymi opowieściami nie przekona wyborców politycznie zaawansowanych, którzy rozumieją, na czym ta gra polega, ale liczy na zachwianie wśród tych mniej pewnych własnych opinii. PiS nie musi ich od razu przejąć, wystarczy, że ich odklei od Platformy, bo spoiwo raz naruszone, potem już dobrze nie trzyma. W tej strategii kluczowe właśnie jest demonstrowanie pewności siebie, której w czasie największej smoleńskiej zapaści zaczynało Kaczyńskiemu brakować. Teraz PiS chce stworzyć wrażenie, że przełom, na który główna opozycyjna partia czekała przez kilka lat, już się dokonał, a teraz pora na polityczne skonsumowanie tego przesilenia. Dlatego już właściwie rychtuje się ludzi do najważniejszych stanowisk w państwie, ożywiła się giełda nazwisk, rewitalizowany został premier techniczny, czyli profesor Gliński, który może być – jak się okazuje – w nowej, odzyskanej Polsce każdą ważną personą. Tworzone są listy przyszłych ministrów i programy naprawcze rozmaitych zdemolowanych przez Platformę dziedzin państwowego życia. Ale też w tzw. terenie trwa przygotowywanie kadr, podciąganie tyłów, czemu sprzyjają lokalne zwycięstwa PiS nad PO, jak choćby ostatnio w Elblągu, wcześniej w Rybniku, a niebawem mogą być następne, z Podkarpaciem i Warszawą włącznie. Stąd apele Kaczyńskiego do prawicowych dysydentów, do drobnicy, aby albo się do PiS przyłączyła, albo przynajmniej nie przeszkadzała w świętym obowiązku odzyskania władzy przez patriotów. Każdy, kto zakłóca marsz – czy Ziobro, czy Korwin-Mikke – staje się poplecznikiem Tuska. To kolejny element tej samej strategii: pokazać, że jest jedna siła mogąca wybawić kraj z ciemnych mocy, a reszta musi się podporządkować. Wreszcie zaświeciło też słońce dla „niepokornych” dziennikarzy, którzy dzisiaj już prawie dzielą między siebie media publiczne, zapowiadają nowe porządki, „przywracanie równowagi” i wielką ofensywę prawdy, zapewne też zemsty. Chcą się pokazać jako szykanowany dotąd drugi, niemal konspiracyjny obieg, który teraz przepędza opresyjną władzę: takie dokończenie rewolucji 1989 r. Według nich jest już pozamiatane, PiS praktycznie obejmuje władzę, tyle że kraj jeszcze czeka powolne gnicie Platformy, musi przejść okres zatęchłej dekadencji, podobny do agonii SLD w połowie poprzedniej dekady. System będzie jeszcze wierzgał, szukał haków na opozycję, napuszczał służby specjalne, próbował odbierać budżetowe subwencje czy zniszczyć związki zawodowe, ale to już władzy nie uratuje, bo zaczął się nieuchronny wielki zjazd. „Platforma się boi” – stwierdził prof. Zdzisław Krasnodębski, a przestraszona władza ma skłonność do autorytaryzmu, dowodzi ten jeden z ideo­logów opozycyjnej prawicy. Ustawia to Platformę w paradoksalnej sytuacji: jeśli zacznie coś zdecydowanie robić, to znaczy, że jest autorytarna, a zatem się boi, jeśli będzie trwać w letargu, będzie to znaczyć, że jest wypalona, niezdolna już do działania. Robi wrażenie, jakby wszystkie kółka zaczęły się kręcić dla PiS i tak właśnie ma wyglądać – na proces nie do zatrzymania, bo oczywisty. Prawica daje do zrozumienia, że to sprawa podstawowej racji stanu, a nie partyjnych czy personalnych animozji. „Gazeta Polska Codziennie”, pisząc o konieczności włączenia się Solidarności do walki z Platformą, formułuje tę myśl jasno: „Są bowiem granice, za którymi polityka staje się mniej istotna. A tak jest w dzisiejszej Polsce, w której gra toczy się o chleb, opiekę zdrowotną czy wręcz przetrwanie biologiczne (…)”. Oni muszą odejść Tusk, jak sam mówi, przewidywał osłabnięcie partii rządzącej w sondażach, ale chyba nie sądził, że głównym i tak wielkim beneficjentem tego załamania będzie ponownie PiS, że przetrwa w dobrej formie smoleńskie szaleństwo. Liczył na to, że będzie raczej więcej słabszych sępów, co samo w sobie dawałoby Platformie względnie niezły wynik i zapewne podtrzymanie pozycji lidera. A potem możliwość układania koalicji do rządzenia, nawet jeśli trzeba by się władzą bardziej podzielić. Inni konkurenci jednak jak na razie wydają się jeszcze słabsi niż dwa lata temu, a wszelkie próby szukania nowych form politycznych i nowych pomysłów, czy to na lewicy, czy na prawicy, za dobrze nie rokują. A niektóre formacje w ogóle będą zapewne miały duży kłopot, by ponownie wejść do parlamentu, choćby Ruch Palikota czy nawet PSL. Wielu posłów, krajowych i europejskich, ale z ambicjami krajowymi (patrz Polska Solidarna czy PJN), których znamy z obecności w mediach, ma wszelkie szanse, by trwale politycznie zaniknąć. To utrwala podział polityczny na dwa wielkie obozy polityczne, prowadzone przez dwie dominujące w polskiej polityce postaci, Donalda Tuska i Jarosława Kaczyńskiego. Prezes PiS dobrze to rozumie i dlatego też konsekwentnie podąża dwiema drogami. Po prawej stronie, wokół siebie, czyści krajobraz bardzo bezwzględnie i w sumie zręcznie, spychając wszystkich do kąta lub poza kulisy. I druga droga, nienowa, ale z marszrutą na pewno udoskonaloną. Czyli jazda po kraju, od powiatu do powiatu, podczas której Jarosław Kaczyński, przy niezłej frekwencji, powtarza mniej więcej tę samą mowę, której motto jest wspólne: Tusk musi odejść. Na tych spotkaniach chodzi o to, by wszelakie konkretne trudności życia, także osobiste, lokalne, związać bezpośrednio z ich sprawcą, czyli premierem. Ludzie w swoich domach i zagrodach muszą nabrać przekonania, że cokolwiek szwankuje, jeśli jest im nie za dobrze (a nikomu przecież nie jest za dobrze, taki stan praktycznie nie istnieje), a tym bardziej, jeśli jest źle – to wiadomo, winny jest Tusk, jego rząd i jego partia, III RP, Europa i nasi sąsiedzi. A porządek z tym zrobi PiS. Tu słowa są bezpardonowe i brutalne, ale wsparte prostymi argumentami. Most niepostawiony, chleb dro