Scena I
Wiosna 1955 r. Tadeusz Mazowiecki, wtedy młody działacz narodowo-katolickiego i stawiającego na współpracę z komunistami, stowarzyszenia PAX krytykuje samego Bolesława Piaseckiego. Zarzuca mu m.in. nadmierny lojalizm wobec władz i autorytarne kierowanie PAX-em. W odpowiedzi Piasecki pozbawia frondystę funkcji w stowarzyszeniu.
Sprzeciw wobec wizji Polaka-katolika i katolicyzmu podlanego nacjonalistycznym sosem będzie zawsze jedną z kluczowych idei politycznych, ale i głęboko osobistym przekonaniem Mazowieckiego.
Scena II
Maj 1977 r. Głodówka opozycji w kościele św. Marcina w obronie więzionych uczestników protestów w Radomiu i Ursusie w czerwcu 1976 oraz prześladowanych członków Komitetu Obrony Robotników. Mazowiecki jest wśród głodujących jako ich rzecznik – decyduje się na to, choć ceną mogą być represje wobec jego ukochanej „Więzi”, najważniejszego – obok „Tygodnika Powszechnego” Jerzego Turowicza – pisma tzw. otwartego katolicyzmu (był wtedy jeszcze taki…).
Kilka miesięcy później, w listopadzie 1977 r., Mazowiecki organizuje w warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej dyskusję o chrześcijańskiej koncepcji praw człowieka. Biorą w niej udział i ludzie przyznający się do katolicyzmu, i ci wywodzący się z tradycji lewicowej.
To kolejne etapy konsolidowania się demokratycznej opozycji w Polsce. I symbol filozofii polityki Mazowieckiego: szukania punktów wspólnych dla osiągnięcia wspólnego dobra.
Scena III
Lato 1988 r. Koniec kolejnego strajku w Stoczni Gdańskiej. Młodzi robotnicy demonstracyjnie wychodzą z zakładu.