Wiedziałem, że będzie coraz bliżej wyjaśnienia przyczyn wiadomo czego. Przecież to się nigdy nie wyjaśni i o to właśnie chodzi, żeby się nie wyjaśniło. W kiosku z okładki tygodnika patrzą na mnie Roman Dmowski, Józef Piłsudski i Lech Kaczyński. Kaczyński siedzi przy stole, Dmowski i Piłsudski stoją. No, zgadza się. Tak powinno być, że ci dwaj stoją, tylko dlaczego Piłsudski taki spokojny nad mapą dzisiejszej Polski? – Mogę przejrzeć? – pytam panią w kiosku. Mogę. W środku uśmiechnięta fotografia pewnego producenta filmowego, autora tekstu, co być może powiedziałby nam Piłsudski: „Polska spróchniała”. Dmowski: „Polacy są dziś narodem chorym”. Dobra jest, dalej nie czytam, bo o chorobach nie lubię.
Była środa, 6 listopada. Wieczorem w Warszawie wsiadłem w pociąg do Białegostoku. Hotel, bardzo dobry zresztą. Do 5 rano nie spałem, bo na ulicach szał. W parku nieopodal śpiewy i krzyki: Polska, biało-czerwoni! Rano nieprzytomny w taksówce. – Oglądał pan? – pyta kierowca – Wygraliśmy! – Z kim? – Jak to z kim, z Borussią. – Przecież to Arsenal grał z Borussią – mówię. – No tak, ale w Arsenale Szczęsny.
Załatwiam sprawy w jakimś tam urzędzie i nagle w głowie mi się robi jasno. Przecież gdyby Borussia wygrała z Arsenalem, to też byśmy wygrali.
Bo tam Lewandowski, Piszczek... I już wiem, że dokonałem historycznego odkrycia. To jest pomysł na Polskę. W Manchesterze City i w United też, w Realu i w Barcelonie, i w ogóle wszędzie, musimy mieć w składzie Polaka. Wtedy zawsze wygrywamy. Piłsudski patrzy i oczom nie wierzy: – To znaczy jak to, Polacy zawsze wygrywają? – Zawsze, panie marszałku.
„Cel Legii: Podnieść się z dna. Mistrzowie Polski z Trabzonsporem chcą zdobyć pierwszą bramkę i punkty w Lidze Europejskiej” – czytam w „GW”, że będzie transmisja.