Dwuaktowa kameralna sztuczka Rogera Mortimera-Smitha uwodzi umownością – lekkim puszczeniem oka do widza, jest nieco staroświecka, z angielska dystyngowana, pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, a aktorom daje szanse na stworzenie pełnokrwistych typów. Tomasz Karolak i Adam Woronowicz grają ze smakiem komediową wariację na temat bohaterów „Myszy i ludzi” Steinbecka – domorosłych londyńskich gangsterów, Kamilla Baar – porwaną przez nich córkę bogatego przemysłowca, zaś Jan Frycz – wersję porucznika Kojaka z włosami. Wszyscy, oczywiście, piją herbatę. Całość mogła się z powodzeniem podobać. Czy będzie kontynuacja? – Generalnie tak, ale to trudna i każdorazowo osobno podejmowana decyzja, bo wynikająca z aktualnej kondycji finansowej TVP – zastrzega rzecznik TVP Jacek Rakowiecki.
Pomysł wydaje się wart kontynuacji. Ludzie pokochali sensację – kryminały to drugi obok literatury faktu najlepiej sprzedający się gatunek literacki, a serial sensacyjny to dziś obowiązkowa pozycja w ramówce każdego kanału telewizyjnego. Jednak dobra, oryginalna produkcja sensacyjna to ogromny koszt, a konkurencja na rynku jest tu tak duża, że widownia (i wpływy z reklam) nie zawsze wynagrodzą poniesione nakłady.
Dlatego sensacyjny teatr telewizji może być rozwiązaniem pod każdym względem idealnym. Tańszy w realizacji i oryginalny – żadna stacja poza telewizją publiczną tego gatunku, rozwijanego przez TVP od połowy lat 50. do końca PRL-u, nie zrealizuje. Bazujący na sentymencie kilku pokoleń wychowanych na serii z łypiącym okiem wężem. Atutem jest nawet realizacja „na żywo” – live to gatunek telewizyjny naszych czasów, w teatrze dodatkowo daje szansę śledzenia aktorskich „brudów”, przejęzyczeń, „szycia”, których nie wyczyści postprodukcja.