Przeczytałam 160-stronicowe uzasadnienie umorzenia śledztwa przez prokuratora Leszka Stryjewskiego z Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie i, nie ma co ukrywać, jestem pod wrażeniem. Żadnej komisji śledczej powodzenia jednak nie wróżę. Na 90 stronach prokurator odnosi się do skarg osób i instytucji o pomówienia, poświadczenie nieprawdy czy wręcz fałszowanie dokumentów. Prokurator jednoznacznie stwierdza, że w świetle ustawy o likwidacji WSI osoby te lub instytucje absolutnie nie powinny się znaleźć w raporcie. Przy okazji wskazuje liczne nierzetelności i pomyłki dotyczące stopni wojskowych, a nawet stanowisk i nazw instytucji.
Prokurator odsłania nieco kulisy pracy Komisji Weryfikacyjnej. Otóż pracowała w grupach czteroosobowych i ostateczne decyzje, co i kogo umieścić w raporcie, przyjmowano w drodze głosowania, zwykłą większością. Nie bardzo wiadomo, co się działo, gdy było 2 do 2, bo autor dokumentu nie wyjaśnia, czy przeważał głos przewodniczącego. W każdym razie, pracując w systemie czwórkowym, przegłosowano np., że pan Piotr Pertek pośredniczył w sprzedaży obywatelowi Federacji Rosyjskiej, prawdopodobnie oficerowi GRU, zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w Jeleniej Górze, z której to transakcji uzyskał prowizję w wysokości 5 proc., oraz uczestniczył w sprzedaży na Wschód 6 tys. cystern, z czego też miał mieć 5 proc. Rzecz w tym, że takich zakładów w Jeleniej Górze nie było i nie ma, podobnie jak nie wiadomo, co z tymi cysternami, które raz były cysternami na Wschód, a raz wagonami kolejowymi dla Afganistanu, w ostateczności jednak nie było ich wcale. Cała ta sprawa istnieje więc tylko w Monitorze Polskim, w którym raport Macierewicza wydrukowano, czyli nie było jej, a jest.