To Dziwisza ustanowił on strażnikiem i wykonawcą swej ostatniej woli. Napisał w testamencie: „Nie pozostawiam po sobie własności, którą należałoby zadysponować. Rzeczy codziennego użytku, którymi się posługiwałem, proszę rozdać wedle uznania. Notatki osobiste spalić’”. Kard. Dziwisz nie spalił, lecz podał do druku.
Na promocji książki („Jestem bardzo w Bożych rękach”) eminencja zaznaczył, że co miało być zniszczone, zostało zniszczone (zapewne miał na myśli prywatną korespondencję). Zarzuty, że nie wykonał woli Wojtyły, odpierał, powołując się na historyków, którzy nie mogą przeboleć, że zniszczone zostały notatki Piusa XII.
Dodawał na swoją obronę, że zapiski uznał za bezcenny dokument duchowy, który miał być elementem kościelnego procesu kanonizacyjnego Jana Pawła II. Kard. Dziwisz bronił się przez atak: „Nie miałem wątpliwości, że to są rzeczy ważne, świadczące o duchowości i człowieku, który był wielkim papieżem”. Słowem: jeśli tu jest jakieś „przestępstwo”, to nie takie, że notatki zostały wydane, przeciwnie: przestępstwem byłoby je zniszczyć.
Niby jasne, proste, przekonujące, a jednak opinia katolicka podzieliła się w tej sprawie. Ks. Adam Boniecki, redaktor senior „Tygodnika Powszechnego”, chwali kardynała i dziękuje mu, że „nie okazał się skrupulatnym biurokratą”. Z kolei katolicki redaktor portalu Deon, Marcin Łukasz Makowski, napisał, że ma kłopot z tym, iż „z faktu złamania wyraźnej woli papieża, robi się dzieło, mające być dziękczynieniem za jego życie i dzieło”. Młody publicysta stawia też pytania o biznesową stronę publikacji.
Słusznie, bo w końcu ZNAK książki nie rozdaje za darmo, tylko na niej zarobi, i to prawdopodobnie dużo.