W stolicy, przy Rondzie Zgrupowania AK „Radosław”, stanął Maszt Wolności. Zbudowano go w tempie, jakiego nie widziano chyba w Warszawie od czasów socrealistycznych rekordów.
Poważny projektant (pracownia JSK Architekci, czyli ta od Stadionu Narodowego), elektroniczny mechanizm wciągania flagi i system uniemożliwiający jej owinięcie się wokół masztu, podświetlenie. Przede wszystkim zaś sześćdziesiąt metrów wysokości, czterdzieści ton stali, sto metrów kwadratowych flagi. A jest to miejsce, choć położone poza ścisłym centrum, dla mieszkańców bardzo ważne. Nie tylko dlatego, że krzyżują się tu ważne komunikacyjne szlaki codziennych wędrówek warszawiaków, ale i dlatego, że z placu i na plac rozciągają się niezwykle ważne osie widokowe, sięgające m.in. ścisłego Śródmieścia. Słowem: masztu nie da się przeoczyć, i o to chyba chodziło.
Władzy bardzo się spieszyło. Błyskawicznie wydano wszelkie potrzebne zezwolenia, pominięto zaś uciążliwe konsultacje społeczne. Zgodnie ze starą, sprawdzoną i wielokrotnie stosowaną regułą, że patriotyczne intencje wyłączają zdroworozsądkowe myślenie, nikt nie zadał sobie trudu, by zastanowić się, jak bardzo ta nowa, ideologicznie słuszna dominanta zmieni pejzaż tej części miasta. Niestety, trudno uznać, że na lepsze.
Choć z drugiej strony, i nie stroniąc od ironii, można powiedzieć, że to wymarzone miejsce w stolicy na takie przestrzenne eksperymenty. Wszak maszt stanął w najbliższym sąsiedztwie reprezentującego styl wypasionego postmodernizmu Centrum Handlowego „Arkadia” oraz skleconego w stylu bieda-bajkowym najbrzydszego hotelu w kraju „Czarny Kot”. „Boh trojcu lubit”, i tak oto mamy trzy symbole typowych dla III RP architektoniczno-urbanistycznych absurdów w przestrzeni miast.