Tydzień w polityce według Paradowskiej

Na wspólnej konferencji prasowej Antoni Macierewicz i Jarosław Kaczyński oznajmili: stenogramy z kokpitu tupolewa zostały sfałszowane, są dowody, że doszło do złamania prawa, w związku z tym prokuratura zostanie zawiadomiona o popełnieniu przestępstwa. Zawiadomienie prokuratury przez Macierewicza o kolejnym przestępstwie jest już zdarzeniem pospolitym. To, że obok niego stanął Jarosław Kaczyński, zdarzeniem pospolitym nie jest. Prezes PiS w okresie kampanii prezydenckiej występuje raczej rzadko, próbując wmówić opinii publicznej, że kandydat Duda jest samodzielny. Cóż więc się stało, że panowie nagle stanęli razem? Larum grają? Niewątpliwie kolejne informacje ze śledztwa prokuratury wojskowej mocno chwieją smoleńską (nieściętą) brzozą. Towarzyski deptak w kokpicie, informacje o brakach w przygotowaniu pilotów czy wręcz o fałszowaniu papierów potrzebnych do uzyskania stosownych uprawnień, lekceważenie przez gen. Błasika (nominata prezydenta Lecha Kaczyńskiego) zaleceń po wypadku CASY, za których wdrożenie był odpowiedzialny – to wszystko tworzy nową masę krytyczną. Nie żeby zwolennicy zamachu przestali weń wierzyć, ale wątpiący mogą zacząć tracić wątpliwości. Im bliżej zakończenia śledztwa, tym częściej i głośniej trzeba więc będzie krzyczeć o fałszerstwach, aby teorie zamachowe trwały. Konferencja Kaczyńskiego i Macierewicza była w gruncie rzeczy wyrazem bezradności wobec nowych dowodów na zwyczajność tej nadzwyczajnej katastrofy. Bo jaki mit budować się będzie na zwyczajnym bałaganie, lekceważeniu procedur, braku kwalifikacji, może nawet fałszerstwach? A przecież już wszystko, co jest potrzebne do utrwalenia mitu, znajduje się w zasięgu ręki, nawet pomnik na Krakowskim Przedmieściu. Trudno nie zauważyć, że w kwestii pomnika PiS zbliża się konsekwentnie do celu, jakim jest Krakowskie Przedmieście. Na razie Rada Warszawy, zdominowana przez Platformę, zadecydowała, że monument, nazywany pomnikiem ofiar katastrofy, zostanie postawiony w ciągu dwóch lat na zapleczu Krakowskiego Przedmieścia. To zupełnie dobra lokalizacja, ale, jak się okazuje, niesatysfakcjonująca i natychmiast wywołała awanturę, a także wzrost poparcia dla lokalizacji na samym Krakowskim, jako jedynym godnym. W tym froncie znaleźli się nagle ci, którzy w żaden zamach nie wierzą, ale wierzą we „wspólnotę”, jaka zrodziła się 10 kwietnia tuż po katastrofie i konieczność upamiętnienia tej wspólnoty. Wprawdzie po tej wspólnocie nie ma już śladu, ale co szkodzi – argumentują – zbudować pomnik na Krakowskim, jako wyciągnięcie ręki do narodowej zgody? Celem PiS nie jest jednak narodowa zgoda, lecz pomnik przed Pałacem Prezydenckim. Bo to ma być, bez względu na formę, przede wszystkim pomnik prezydenta Lecha Kaczyńskiego, gdzie odbywać się będą rocznicowe manifestacje z kolejnymi przemówieniami Jarosława Kaczyńskiego żądającymi prawdy o zamachu. Ciekawe, czy wszystkie rodziny ofiar dobrze będą się czuły na tle transparentów, że Komoruski to morderca, a polski rząd to zdrajcy? No, chyba że w rocznice katastrofy omijać będą to miejsce, opanowane przez całodniowe manifestacje zwolenników PiS, co będzie raczej wykluczające ze „wspólnoty”. Groby tych, którzy zginęli w katastrofie, rozsiane są po Polsce, w Warszawie jest pomnik na Powązkach, miejscu jak najbardziej godnym. Po całej Polsce stoją pomniki Lecha Kaczyńskiego, powstające zresztą najczęściej w atmosferze faktów dokonanych. Są tablice upamiętniające ofiary katastrofy, wielu placówkom publicznym nadaje się imiona tych, którzy zginęli, a związani byli z konkretnymi miejscami lub tam pozostawili dzieła życia. Miejsc upamiętnienia ofiar mamy bardzo dużo. Pomnik na Krakowskim Przedmieściu jest po prostu niepotrzebny, nie będzie łączył, nie będzie symbolem żadnej zgody i jedności, będzie dzielił. To wpisane jest w samą istotę smoleńskiego sporu. Ale pewnie powstanie, bo wobec obecnej nawały żądań paść może opór konserwatora zabytków. Skuteczność PiS w osiąganiu zamierzonych celów jest wręcz zdumiewająca. Przypomnijmy, gdy pojawiły się pierwsze informacje o pochówku prezydenckiej pary na Wawelu, nie dawano im wiary, a kiedy przybrały realny kształt, pojawiły się protesty. Ale w atmosferze tamtych dni protestujących zakrzyczano, odmówiono im prawa do patriotyzmu, oskarżono o brak szacunku dla ofiar i powagi państwa. Jedynie dzięki energicznej interwencji rodziny marszałka Piłsudskiego grobowiec prezydenckiej pary usytuowano w przedsionku krypty Srebrnych Dzwonów i nie przesuwano sarkofagu samego marszałka, choć był taki plan. I wawelski pochówek, ważne wydarzenie, gdy idzie o niszczenie owej wspólnoty po ka