Pierwsza debata prezydencka Bronisława Komorowskiego z Andrzejem Dudą była o niebo lepsza niż tak zwana katastrofalna debata dziesięciorga kandydatów bez Komorowskiego. Duda z pewnością jej nie wygrał, a momentami był spychany przez rywala do defensywy. Oceniam ją jako remis ze wskazaniem na prezydenta, ale o przełomie na jego korzyść mówić jeszcze nie można. Komorowski zgromadził jednak niezły kapitał przed kolejną debatą.
Od początku widać było, że prezydent jest w nastroju bojowym i nie lęka się konfrontacji. Przemyślanym zabiegiem było podkreślanie podrzędnej pozycji Dudy. Duda, chcąc dać dowód swej kultury polemicznej, zwracał się do Komorowskiego per „panie prezydencie”, ale prezydent to wykorzystał, zwracając się do rywala per „panie pośle”. W ten sposób chciał zapewne pokazać, że nie startują z równej pozycji. Posłów i posłanek jest 460, prezydent jest tylko jeden i na razie jest nim Komorowski.
Prowadzącym debatę dziennikarzom, Dorocie Gawryluk i Krzysztofowi Ziemcowi, wyznaczono rolę bezbarwnych biurokratów medialnych, pilnujących czasu i ustaleń uzgodnionych przez sztaby wyborcze. Komorowski i Duda raz po raz wyrywali się z tego gorsetu, dzięki czemu robiło się chwilami ciekawie jeszcze przed fragmentem medialnie najbardziej atrakcyjnym, czyli wzajemnym zadawaniem sobie pytań przez samych kandydatów. W pozostałych częściach iskrzyło mniej, ale za to było merytorycznie.
Z obu stron poleciały klasyczne pociski w postaci liczb i cytatów, przy czym strzały Komorowskiego były celniejsze. Prezydent przypominał choćby, że za rządów PiS wydano na obronę dwa razy mniej niż za rządów PO i dużo więcej Polaków emigrowało za pracą. Duda strzelił w Komorowskiego siedmioprocentowym wzrostem PKB w pisowskim dwuleciu 2005–2007 (nie wspominając, że na ten sukces zapracowały także poprzednie rządy) i odrzuceniem kilku wniosków o referenda przez obóz rządzący pod przewodem PO.