Pomysł – urodzony w jedną noc w pałacu prezydenta Komorowskiego – jest niefortunny (piszę delikatnie i z należnym szacunkiem). To kosztowny prezent dla Kukiza, którego miał rozbroić, oraz samobój. Jeśli już, to wolałbym pytania w rodzaju „Czy jesteś za dofinansowywaniem Kościołów z budżetu państwa?”. „Czy jesteś za opłacaniem przez państwo pielęgniarek zamiast katechetów w szkole?”. Niestety, takie referendum to marzenie ściętej głowy, a sama myśl o nim jest „grzeszna i oburzająca”, jak – nie przymierzając – msza dziękczynna dla byłego prezydenta Komorowskiego w kościele Wizytek w Warszawie. Od katastrofy smoleńskiej, a nawet wcześniej, Komorowskiego spotykały wyrazy wrogości i nienawiści płynące od samej góry, od prezesa Kaczyńskiego, poprzez częściowo wynajętą szarańczę w internecie, po łobuzerię polityczną, która zakłócała spotkania wyborcze prezydenta. „Sławna książka Wojciecha Sumlińskiego o rzekomych powiązaniach Bronisława Komorowskiego z WSI – mówi Andrzej Potocki („Rzeczpospolita”) – to był przecież stek konfabulacji autora głównie na własny temat. (…) Ale nikt ze stronników Dudy nie zdobył się na publiczne oświadczenie – słuchajcie, to przesada”. Druga strona rozkręcała kwestię SKOK i współodpowiedzialności Dudy. „Mam jednak wrażenie, że Bronisław Komorowski był atakowany w sposób niezwykły, bez precedensu w znanych mi kampaniach” – mówi Potocki, były członek opozycji demokratycznej, były polityk Unii Wolności. Nic więc dziwnego, że grono ludzi, w tym kilku duchownych, na marginesie, w cieniu z rozmachem urządzonej inauguracji nowego prezydenta, zorganizowało nabożeństwo z podziękowaniem dla prezydenta odchodzącego. Ładny gest, rzadki w naszej podkulturze politycznej, niezależnie od tego, że mam uwagi krytyczne wobec byłego prezydenta i byłej pierwszej damy. Kilku księży, których można policzyć na palcach jednej ręki, nienależących do głównego nurtu częstochowsko-toruńskiego, wypowiedziało u Wizytek herezje, za które trafią do piekła: „W ostatnim czasie spotkało pana, panie prezydencie, wiele niesprawiedliwości, także bardzo podłych i niestety, były one wypowiadane przez ludzi, których nazywamy ludźmi Kościoła. (…) Słowa, które nigdy nie powinny się pojawić w ustach takich ludzi (…) czujemy się odpowiedzialni na naszą miarę za niesprawiedliwości rzucane na pana…”. Czy to było bluźnierstwo, że od jednej mszy zawrzało w głównym nurcie? Czymże to było wobec porównania przez ojca Rydzyka środowisk intelektualnych życzliwych byłemu prezydentowi do niemieckiej profesury wspierającej Adolfa Hitlera?! Czymże to było w porównaniu z groźbą ekskomuniki i odstawieniem od komunii oraz oskarżeniami pod adresem prezydenta Komorowskiego i tych posłów, którzy w sprawie in vitro lub konwencji antyprzemocowej głosowali zgodnie z sumieniem? Zamiast, w duchu głoszonej przez Andrzeja Dudę polityki odbudowy wspólnoty i pojednania, przyklasnąć tej mszy, a nawet wziąć w niej udział (nowy prezydent mógł wykonać gest wobec poprzednika), w prawicowych mediach pojawiły się brutalne ataki. Polecam tekst Filipa Memchesa („Rz”) pod wielkim tytułem „Żenujący spektakl w kościele Sióstr Wizytek”. Dowiadujemy się, że księża – organizatorzy mszy, potraktowali odchodzącego prezydenta „jak niepoczytalnego człowieka”. Rolą kapłanów – poucza Memches – jest również braterskie upominanie wiernych (czytaj Komorowskiego), gdy ci błądzą i wchodzą na ścieżkę grzechu. Więc redaktor Memches upomina. Niestety – sugeruje – można domniemywać, że księża nie chcieli upominać Komorowskiego z racji koneksji środowiskowych i sympatii politycznych (bo nie z powodu miłości bliźniego ani dawania świadectwa prawdzie – D.P.). „W efekcie mieliśmy do czynienia z żenującym spektaklem. Którego ciągiem dalszym było przypominanie zasług tego polityka z okresu działalności w opozycji niepodległościowej i