Ale kiedy walka z donosicielami pasjonuje minister, szefową Kancelarii Prezesa Rady Ministrów – to już gorzej, bo to świadczy, że osoba nie całkiem poważna sprawuje wysoki urząd państwowy. Rok akademicki 1955/56 spędziłem w Leningradzie. Dzisiaj jest to Sankt Petersburg. W lutym 1956 r. rozniosła się wiadomość, że na trwającym w Moskwie XX Zjeździe KPZR Nikita Chruszczow wygłosił sensacyjny, tajny referat, który odczytywano na zebraniach partyjnych, także u nas na uniwersytecie. Na salę wpuszczano wyłącznie partyjnych, a już na pewno nie studentów zagranicznych. Miałem wtedy koleżankę, imieniem Łarisa, z którą umacnialiśmy przyjaźń polsko-radziecką. Po powrocie z zebrania, w największej tajemnicy, którą już wszyscy dookoła znali, „doniosła” mi na ucho, że – psst! – Stalin był zbrodniarzem (tylko mam o tym nikomu nie mówić!). W ten sposób poznałem największy sekret stanu. Na szczęście Łarisy nikt nie przyłapał na zdradzie tajemnicy państwowej, ale polowanie na donosicieli pozostało ulubionym zajęciem służb i partii komunistycznej. Kto przeszmuglował na Zachód powieść Pasternaka? Hłaski? Kto przemycał paryską „Kulturę” do Polski? Jak ich złapać i skazać? Kto napisał do „Le Monde”? – to spędzało towarzyszom sen z powiek. Oni chyba wierzyli, że gdyby nie „donosiciele”, tobyśmy do dzisiaj nie wiedzieli, że w Stanach bili Murzynów. Gdyby stosować myślenie królowej nonsensu, to pierwszym „donosicielem” był Andrzej Duda. Będąc z wizytą w Berlinie, nasłuchał się od prezydenta Gaucka komplementów wobec Polski (zaledwie kilka miesięcy temu byliśmy w oczach Zachodu prymusem), po czym polski prezydent zaczął… narzekać na nasz kraj. „Sądzę, że ludzie właśnie dlatego mnie wybrali (chwalił się – D.P.), bo głośno powiedziałem i nazwałem sprawy po imieniu: niestety, Polska nie jest dziś krajem sprawiedliwym dla swoich obywateli, w którym obywatele traktowani są równo”. W ten sposób prezydent Joachim Gauck bez trudu poznał naszą tajemnicę. Prezydent Duda, zamiast prać brudy w domu, rozłożył je na środku Berlina przed prezydentem Niemiec (!), a przecież Niemcom wolno mniej. Gdyby chociaż prał nasze brudy w pralni chińskiej albo włoskiej (świetnie prasują koszule!), to jeszcze byłoby okolicznością łagodzącą, ale dwa kroki od Reichstagu? Co gorsza, słowa polskiego prezydenta dzisiaj się potwierdzają – zwalniani z pracy dziennikarze i dziennikarki mediów publicznych, odwołani szefowie spółek Skarbu Państwa, ofiary skrócenia kadencji na różnych stanowiskach, przyjmowanie ślubowania jednych i odmawianie innym – to wszystko świadczy, że Andrzej Duda mówił prawdę: Polska nie jest państwem sprawiedliwym, nie traktuje wszystkich równo. Tylko czy musiał to mówić za granicą, głowie państwa niemieckiego, z którym tak mężnie walczył dziadek Zbigniewa Ziobry? Wszystko to, co stary Ziobro wywalczył – młody Duda zmarnował. A i premier Szydło nie próżnuje. U progu nowego roku apelowała: „Pozostawmy spory polityczne za drzwiami. Spójrzmy na siebie z miłością, jaką obdarzył nas Chrystus”. Minęło zaledwie kilka dni i pani premier spojrzała z miłością na komunistów, złodziei, niezgrabnych umysłowo, niemieckiego przewodniczącego parlamentu UE, komisarzy unijnych, z których jeden jest Niemcem, a drugi Holendrem. Dotychczas uchodził za wielkiego przyjaciela naszego kraju i został odznaczony przez dwóch prezydentów – Kaczyńskiego i Komorowskiego. Gdy premier Szydło dowiedziała się, że Holender dostał order od przypadkowego polskiego prezydenta z Platformy, postanowiła mu to wytknąć. Kto teraz przyjmie order od Dudy? W czasach kiedy wystarczy nacisnąć pilota, żeby się dowiedzieć, co słychać na świecie, obóz rządowy ma obsesję donosicieli. Minister Waszczykowski wytropił, że felieton CNN był inspirowany przez Radka Sikorskiego. (Co za czasy – mini