Dwa pierwsze od tego samego autora; stylistyka bez zmian.
1. Komentarz pierwszy: Nieodparcie paskudne skojarzenie
„Przed chwilą zakończyłem rozmowę telefoniczną […]. Rozmawialiśmy o tej właśnie notce traktującej o ostatecznej uchwale Senatu UJ w sprawie naruszania konstytucji przez pana rezydenta Andrzeja Dudę […]. [Rozmówca wyznał mi z troską w głosie, że choć może nie powinien tego mówić to, atmosfera towarzysząca próbie wizerunkowego »zaszlachtowania« demokratycznie wybranego Prezydenta kojarzy mu się nieodparcie z rokiem 1939, kiedy wbrew nakazom okupanta niemieckiego, część profesorów UJ podjęła zajęcia ze studentami. A mnie się przypomniało, jak w ramach akcji Sonderaktion Krakau hitlerowcy zebrali wówczas krakowskich uczonych w sali 56 Uniwersytetu Jagiellońskiego i również im tłumaczyli, że sprzeniewierzają się europejskim traktatom, a swoje postępowanie określali jako zgodne z literą prawa. Co prawda nie te czasy, i nie te traktaty, ale […]. Uważam, że skojarzenie […], choć bezsprzecznie nieporównywalne z tym, co się kilka dni temu na UJ wydarzyło, co zapewne mi wytkną siewcy brukselskiego porządku, nie było całkowicie bezzasadne. Mówicie, że […] jątrzę? Więc pozwolę sobie przypomnieć, że przed laty przywódcy Rosji, Prus i Austrii też tak mówili”.
2. Komentarz drugi: Jak ci bucu jeden z drugim nie wstyd?
„Zapewne dziwicie się Państwo, że nauczyciel akademicki dał swojej notce tak nieprzyzwoity tytuł. Więc jeśli chcecie się przekonać, co mnie tak ruszyło, włączcie szybko „Szkło Kontaktowe” i obejrzyjcie, co i jak żałośnie pitolą dwa zadowolone z siebie prawdziwki.
[…] Zapewne Państwa zdziwiło, dlaczego odstąpiłem od konsekwentnie przeze mnie przestrzeganej szarmanckiej formuły mojego blogu.