Martwimy się, i słusznie, losem uchodźców z Bliskiego Wschodu. Jest to problem tragiczny i przejawia się nie tylko niepoliczalnym tłumem żebrzącym o wstęp do Europy, ale także kilkudziesięcioma, a może już setkami tysięcy kobiet, mężczyzn i dzieci, których trupy zjadają śródziemnomorskie ryby. A przecież nie byłoby tak bez opartej na celowo kłamliwych raportach, popieranej również przez Polskę, interwencji amerykańskiej w Iraku (jeden Jacques Chirac odmówił udziału w awanturze i uznawany jest dzisiaj za najlepszego prezydenta Francji – przed de Gaulle’em!). Potem jednak Zachód, z pełnym tym razem udziałem Sarkozy’ego, a za chwilę Hollande’a, zaczął wspierać ruchy odśrodkowe w Libii czy Syrii. Oczywiście Saddam Husajn, Kadafi czy Assad to nie są postacie z naszej bajki. Co jednak lepsze? Brutalna nawet i bezlitosna dyktatura czy wojna domowa, terroryzm i przerażający exodus? Wszystko to można było z łatwością przewidzieć. Sam tego chciałeś, Grzegorzu Dyndało. Ale gdzie tam – gdziekolwiek spojrzeć, same miedziane czoła, nikt za nic nie czuje się odpowiedzialny. Czołowy instygator interwencji w Libii, hochsztapler zwany w Paryżu „filozofem” Bernard-Henri Levi już zajmuje się czym innym – otwiera wystawy sztuki, tłumaczy, jak się należy, że we Francji nie ma antysemityzmu, a islam to taka sama religia jak wszystkie inne. Jest tu jednak pewien problem. Owszem, nie można wrzucać wszystkich mahometan do jednego kotła. Są postępowi i otwarci imamowie, są środowiska muzułmańskie skutecznie zintegrowane z kulturą europejską, niemniej jednak od z górą 30 lat krwawe zamachy terrorystyczne są dziełem wyznawców proroka. Mówi się wtedy o „ortodoksach”, „fundamentalistach”... eufemizmów nam nie braknie. Tak się jednak składa, iż kochanym naszym sojusznikiem jest akurat Arabia Saudyjska – najskrajniej fundamentalistyczne (obok proklamujących dzisiaj Kalifat) państwo islamskie na świecie, w którym stosunek do kobiet czy innowierców winien budzić zgrozę. Nie budzi jednak, gdyż baryłka ropy przeliczalna jest na zanik wyrzutów sumienia. Krzyczymy o prawach człowieka. Zdarza się, że nawet potężnym Chinom. Prawda, że nieśmiało i cichutkim szeptem przedstawiamy jakieś zastrzeżenia. Kiedy jednak żałoba w Rijadzie, Barack Obama przerywa dyplomatyczną podróż i spieszy pokazać się w kondukcie. Chwilę później król saudyjski dostaje francuską Legię Honorową. Gdyby Napoleon Bonaparte – fundator Legii i redaktor jej konstytucji, dowiedział się o tym, pewnie przewróciłby się w grobie. Na szczęście pod grubymi marmurami krypty w Inwalidach nie dałoby się tego usłyszeć. Żeby dogodzić państwom roponośnym, upokorzyliśmy Serbię i stworzyliśmy dziwny muzułmański twór zwany Kosowem, który od początku nie miał żadnych szans na samoistne istnienie, a jest dzisiaj siedliskiem bezrobocia, handlu narkotykami i eksporterem kobiet do zachodnioeuropejskich burdeli. O tym też się nie wspomina, gdyż to niepoprawne, a może nawet wstydliwe. Z innej beczki. Być może papież Franciszek nie spełnia wszystkich oczekiwań, jakie w nim pokładano. Z wielu jego słów podchwyc