Zwłaszcza pielęgniarki będą się upominać o wyższe pensje, bo od lat są niedoceniane. W dodatku jest ich coraz mniej, w związku z czym na niskie zarobki nakłada się coraz większy ogrom pracy. Przykład koleżanek, które już dawno temu wyjechały z Polski na Zachód, działa deprymująco – może też trzeba było spakować walizki i wyjechać do pracy w Irlandii lub Skandynawii? Tak myśli spora grupa pań, które jeszcze zostały w tym zawodzie (zresztą garstka obecnych w nich mężczyzn myśli podobnie). W końcu i one wyjadą lub przejdą na emerytury.
A co myśli o tym kierownictwo resortu zdrowia? Akurat Centrum Zdrowia Dziecka, gdzie we wtorek rano pielęgniarki odeszły od łóżek pacjentów, to instytut podlegający samemu ministrowi. To nie wojewoda ani samorząd jakiejś gminy ustala warunki płac w tej placówce. Rządzi dyrektor, którego zwierzchnikiem jest pan minister.
Widać, że problemy najtrudniej rozwiązywać tam, gdzie nadzór powinien być wręcz modelowy. Konflikt płacowy w jednym szpitalu zawsze ma swoją genezę w niedogadaniu się personelu lub związków zawodowych z kierownictwem – i w przypadku CZD mamy z tym właśnie do czynienia.
Pielęgniarki przez kilka tygodni sygnalizowały gotowość strajkową, a ile można chodzić po oddziale w czarnych koszulkach z wpiętą biało-czerwoną flagą? Decyzja o odejściu od łóżek pacjentów (zwłaszcza dzieci) zwykle przyspiesza negocjacje – więc podobnie stało się i tym razem.
Kompromis zostanie zapewne osiągnięty, ale pozostanie pytanie: co dalej? Skąd brać pieniądze na podwyżki dla innych szpitali, jak przyciągać do pracy w pielęgniarstwie młode osoby? To jest zadanie dla kierownictwa resortu zdrowia, ale na razie nie przedstawia nam ono żadnej recepty. Będziemy więc żyli od strajku do strajku, chyba że ministerstwo zdrowia pokaże białemu personelowi mapę drogową, na której wyraźnie będą zaznaczone decyzje oznaczające poprawę warunków pracy.