Z parkietu „kurwy” sypią się jak grad. Co znaczy ta k...? – pyta jeden komentator francuski drugiego. Ten, widać świadom rzeczy, przymruża wesoło jedno oko: „To takie zawołanie wojenne Polaków...”. 16 czerwca 2016 r., mecz Polska-Niemcy, tym razem w ramach mistrzostw Europy na Stade de France w Paryżu. Wybieramy się w trójkę, z synami. Mam na sobie biały T-shirt, niestety z logo jakiejś firmy budowlanej, czerwoną kurtkę i oczywiście obowiązkowy szalik, Olaf koszulkę z orłem, czerwoną wiatrówkę i szalik, Roland niedbale tylko narodową koszulkę, za to butelkę wódki z coca-colą w kieszeni. Wysiadamy na stacji La Plaine-St. Denis. Nie trzeba się kierować na wojenne zawołanie. Na placu przed metrem koło budek z piwem przelewa się biało-czerwony wielotysięczny tłum. Gdzieniegdzie widać małe grupy Niemców. Witani są chóralnym okrzykiem: „Deutschland, Deutschland auf Wiedersehen!”. Ale nic więcej, żadnej agresji. Zresztą nie ma czasu na takie głupstwa, bo trzeba wypić, ile się da. Z każdym krokiem w kierunku stadionu będzie coraz drożej, wewnątrz głupia puszka piwa już za 7 euro, a inne niedozwolone trunki straże wymacają. Do Olafa podchodzi sympatyczny młody chłopak. „Przepraszam, czy ma pan komórkę, bo jestem przewodnikiem i zgubiłem swoją wycieczkę?”. Rolka nagabuje facet mocno już chwycony: „Stary, masz komórę, to wykręć mi Rzeszów, szwagier mi się gdzieś podział, to powiem teściowi, żeby do niego zadzwonił i powiedział gdzie stoję”. „Polska! Biało-czerwoni!!!”. Czego Słowianin nie wymyśli? Są rodacy z czerwono-białymi rogami wikingów. Jest smok (chyba wawelski), do zdjęć pozuje król Jagiełło – wiadomo, pobił Krzyżaków – i Wanda, co nie chciała Rytygiera. Z boku młodzian z malarską paletą. Za pięć euro maluje flagę na policzkach, za 10 cała twarz staje się narodowa. Olaf próbuje się targować, ale artysta nie spuszcza ceny. Chętnych dosyć. Mija nas grubas ze sztandarem. Jest jakieś 12 stopni, a on już rozebrany do pasa. Powoli ruszamy, choć raczej przepychamy się w stronę stadionu. Do meczu jeszcze półtorej godziny z okładem, a dookoła grzmią już okolicznościowe pieśni. Repertuar nie jest może zbyt obfity, ale łatwy do skandowania z przyśpiewem na końcu. „Jesteśmy z wami, Polacy, jesteśmy z wami!”, „Barwy biało-czerwone są niezwyciężone!”, „Będzie zabawa, Polacy, będzie zabawa!”, „Polacy, gramy u siebie!”. To ostatnie jest poniekąd zgodne z rzeczywistością. Zapobiegliwi Niemcy rozłożyli w swoich sektorach czarne, czerwone i żółte płachty. Wystarczy podnieść je w górę i zakwitają germańskie barwy. Jak to się ma jednak do trzech czwartych stadionu, gdzie nic nie trzeba podnosić, bo i tak jest biało-czerwono od stóp do czapek. Nieśmiałe wokalne wysiłki Teutonów zagłuszane są od razu morzem dumnych, słowiańskich gwizdów. Biada zwyciężonym. Do końca meczu nie odezwą się już Niemcy bodaj ani razu. Docieramy nareszcie do naszych plastikowych fotelików. Byczek usiłujący zająć miejsce za Olafem traci równowagę i koziołkuje w dół. Podtrzymują go muskularne ramiona rodaków tak solidarnych, jak tego nawet w latach 1980–81 nie było.