Prezydent Duda, premier Szydło i minister Waszczykowski płaczą nad rozlanym mlekiem Brexit, a kto jeszcze wczoraj podsycał konflikt z Unią Europejską, przede wszystkim z jej lokomotywą – Niemcami? Kto w Brukseli widział przede wszystkim dyktat i zagrożenie naszych wartości? Retoryka antyunijna PiS była już na tyle silna, że sam prezes Kaczyński zechciał niedawno przypomnieć, iż jesteśmy i będziemy w Unii, a mrzonki o referendum w Polsce należy sobie wybić z głowy. Dzisiaj czołowi politycy obozu władzy mówią, że Brexit jest smutny. Ale jeszcze niedawno nie szczędzili Unii krytyki i uszczypliwości, widząc w niej przede wszystkim ograniczenie suwerenności i narzędzie dyktatu, głównie Niemiec (stąd nie całkiem przemyślana gra na Wielką Brytanię jako „strategicznego” partnera. Miało to utrzeć nosa Angeli Merkel). Premier Szydło nie omieszkała podkreślić, że opinia Komisji Europejskiej w sprawie praworządności w Polsce nie jest obowiązująca. Opinie organu Unii ostentacyjnie lekceważył Paganini dyplomacji, minister spraw zagranicznych, który najpierw nie miał czasu (!) zapoznać się z unijnym dokumentem w sprawie Polski (bo to „nie jego resort”), potem, po kilku dniach, znalazł chwilę, by zapoznać się z opinią Komisji Europejskiej, ale tylko „pobieżnie”. Ministrowi, z właściwą sobie elegancją, wtórowała minister Kempa, tak zajęta dobrą zmianą, że nie miała kiedy przeczytać opinii z Brukseli. Polskie władze niepotrzebnie uciekały się do arogancji, mogły swoją niezgodę okazać w sposób bardziej elegancki. Teoretycznie Polska PiS jest za integracją, ale rozumianą jako integracja narodowych, suwerennych państw, czyli za odwrotem w kierunku wspólnoty węgla i stali. W praktyce jednak na linii Bruksela–Warszawa od pewnego czasu iskrzy, głównie z powodu wartości. Unia nie chce być li tylko unią celną. Iskrzy także na linii Warszawa–Komisja Wenecka, opisywana jako ciało geriatryczne i sklerotyczne, którego opinie nie mają większego znaczenia. Polski MSZ odwołał jej wiceprzewodniczącą Hannę Suchocką, wysyłając tam swojego człowieka, podobnie jak w przypadku ambasady w Watykanie, gdzie dotychczasowego ambasadora zastąpił wierszokleta – kiepski, ale nasz. I to na krótko przed wizytą głowy państwa watykańskiego w Polsce. Z podobną elegancją potraktowano ambasadora Schnepfa, przedstawiciela prezydenta RP w Waszyngtonie, na krótko przed szczytem NATO w Warszawie, z wymarzoną obecnością prezydenta Obamy. Ryszard Schnepf to ani mi brat, ani swat, spotkałem go raz w życiu w okolicznościach nieprzyjemnych, ale bez względu na to, jak oceniamy jego działalność (zwłaszcza niefortunny występ w internecie), z chwilą kiedy stał się celem obrzydliwej nagonki antysemickiej, polskim obowiązkiem było potępienie hejtu, a nie ostentacyjne dystansowanie się od swojego ambasadora. Na co dzień polskie władze mają usta pełne godności, suwerenności, szacunku i wstawania z kolan, a same traktują przedstawicieli naszego kraju per noga, podobnie jak prokuratorów wojskowych, którym odebrano śledztwo smoleńskie, a ich samych wysłano jak najdalej od Warszawy, na rubieże RP, żeby ich poniżyć, żeby posmakowali zupy z kotła. Zupełnie jak podczas rewolucji kulturalnej w Chinach, gdzie niepokornych wysiedlano z Pekinu w okolice Mongolii i Tybetu. Najchętniej wysłano by ich do Izraela, ale nie spełniali podstawowego warunku. Kolejne decyzje Warszawy budzą zdziwienie za granicą. Ambasador Prawda odwołany z Brukseli? Bruksela mianuje go swoim przedstawicielem w Polsce. Suchocka odwołana z Wenecji? Komisja Wenecka wybiera ją na swoją honorową przewodniczącą. Ulubieniec prawicy, amerykański historyk, prof. Marek Jan Chodakiewicz powiedział niedawno, że „Docelowo Polska powinna potrafić sama się obronić. Do tego potrzeba broni nuklearnej. I wia