Historia prokuratora, który został oskarżonym

Był jednym z ważniejszych prokuratorów w kraju. Gdy z pokoiku na poddaszu, który zajmował jako rzecznik dyscyplinarny od skarg na prokuratorów, nagle, za sprawą ministra sprawiedliwości Lecha Kaczyńskiego, trafił na fotel szefa prokuratury apelacyjnej – dostał najważniejsze śledztwa w kraju. Od zabójstwa gen. Marka Papały, przez sprawę byłego prezesa PZU Życie Grzegorza Wieczerzaka, po aferę Lwa Rywina. Wszystkie je nadzorował osobiście, komentując śledztwa w radiu i telewizji. Zastanawiając się na przykład głośno, czy np. Lwu Rywinowi nie dodać zarzutu „udziału w grupie przestępczej”, czym od razu podnosił polityczne ciśnienie, bo to znaczyć mogło, że prokuratura planuje kolejne zatrzymania ludzi z pierwszych stron gazet jako owych wspólników. Może samego premiera? Zygmunt K. Szczupły, niewysoki, z wąsikiem, cały tchnął pryncypialnością. Z prokuratury apelacyjnej odszedł w 2005 r., by wylądować jeszcze wyżej, w Prokuraturze Krajowej, skąd zresztą wkrótce poszedł na roczne zwolnienie, co pozwoliło mu w 2008 r., w wieku 46 lat i po zaledwie 26 latach pracy odejść w stan spoczynku. To rodzaj prokuratorskiej emerytury z wypłacaną do końca życia pensją w wysokości 70 proc. dotychczasowej – mającą chronić przed obniżeniem poziomu życia. W przypadku Zygmunta K. było to około 8 tys. zł na rękę. Chodzi o to, by prokurator nie musiał parać się pracą „dla chleba”, która mogłaby uchybiać godności pełnionego wcześniej urzędu. Dlatego prokurator w stanie spoczynku może tylko nauczać, a i na to musi uzyskać zgodę przełożonego. Tak prokurator Zygmunt K. zniknął dla świata. Odnalazła go Państwowa Inspekcja Pracy, w związku z notorycznym łamaniem praw pracowniczych w sklepie Groszek, połączonym z barem Piast na wprost dworca w Lublinie, nieciekawym miejscu, gdzie na co dzień króluje miejscowa żulia. Prokurator z utargiem Zygmunt K. wylegitymował się inspektorom pełnomocnictwem właścicieli – swojej 24-letniej wówczas córki Magdaleny i brata Leszka, mieszkającego na stałe w Kanadzie. Szybko wyszło jednak na jaw, że jest tam kimś więcej niż tylko pełnomocnikiem. Leszka K. od września 2009 do lipca 2012 r. w ogóle w Polsce nie było, Magdalenę widziano w barze przez lata może kilka razy. „Moim zdaniem szefem był pan Zygmunt, bo pani Magda jeśli w ogóle pojawiała się, to nie w sprawach sklepu, a pan Leszek był w Kanadzie. To Zygmunt K. przychodził do sklepu i barku codziennie, zbierał utarg, przywoził towar, siedział w pokoiku na dole nad papierami. Do moich obowiązków należała obsługa klientów, i jak trzeba było coś uzgodnić czy był jakiś problem, to zawsze dzwoniłam do pana Zygmunta” – powiedziała kontrolerom jedna z pracownic. On też zawierał umowy z pracownikami, wypłacał wynagrodzenie. Zeznającej pracownicy płacił, jak powiedziała kontrolerom, „prawie w całości”. Prawie, bo za 8 godzin w sobotę nie płacił w ogóle. „Na początku, w sierpniu 2009 r., kiedy był pan Leszek, to mówił, żeby pracować 40 godzin, tak jak widniało w umowie, ale gdy on wyjechał, to Zygmunt K. kazał przychodzić do pracy również w soboty, ale nie rozmawialiśmy w ogóle o zapłacie” – zeznawała pracownica. Do sądu nie poszła, bo uznała, że to nie ma sensu. Jednak jej koleżanka, sprzedawczyni Żaneta, poszła – i sąd nakazał zapłacić jej ponad 8 tys. zł za nadgodziny. Mimo nakazu pieniądze nie przychodziły, a po pół roku od wydania nakazu w sądzie złożono sprzeciw. Dopiero kolejne zawiadomienie przez Żanetę inspekcji pracy przyśpieszyło wypłatę. A była to już czwarta kontrola w sklepie i barze w ciągu trzech lat, wszczęta z zawiadomienia pracujących tam kobiet. I ciągle, mimo wcześniejszych nakazów i mandatu w wysokości 1,5 tys. zł, nie wymagano od sprzedawczyń książeczek zdrowia, nie odprowadzano składek ZUS, nie prowadzono ewidencji czasu pracy, nie płacono za nadgodziny, nie wypłacano dodatków za pracę w nocy, choć sklep funkcjonował całodobowo. Nie respektowano też prawa do odpoczynku, urlopu. Było wręcz coraz gorzej: w czasie ostatniej kontroli wyszło na jaw, że sześć kobiet pracuje bez żadnej umowy, na czarno. Pani Jadwiga pracowała tak rok. „Wielokrotnie pytałam pana Zygmunta K. Cały czas obiecywał, że umowę ze mną podpisze, zawsze miał jakiś powód, że nastąpi to w późniejszym okresie” – mówiła. W końcu odeszła, ale czuje się pokrzywdzona. Powyższy stan łamania praw pracowniczych – napisali potem inspektorzy – ma charakter powtarzający się, co wskazuje jednoznacznie na występowanie znamion uporczywości. Grozi za to do 2 lat więzienia. Dlatego zawiadomili prokuraturę, od razu jednoznacznie wskazując, że osobą faktycznie wykonującą czynności z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń w sklepie i za to ponoszącą osobistą odpowiedzialność jest Zygmunt K. W marcu 2013 r. prokuratura wszczęła śledztwo, ale szybko też je zawiesiła, zlecając opinię, czy można mówić o uporczywości łamania praw pracowniczych. Awantura rodzinna w sklepie Tymczasem okazało się, że prawa pracownicze to dopiero początek. W październiku 2012 r. o 22.15 do sklepu Groszek został wezwany przez ekspedientkę patrol policji – do awantury między właścicielami. Na zapleczu kłócił się Zygmunt K. z bratem Leszkiem, który jako współwłaściciel zażądał części zysków. Zygmunt odmówił. Zarzucił bratu, że nie interesuje się sklepem, a on jemu, że źle nim zarządza. „Obaj panowie wzajemnie oskarżali się o używanie wobec siebie słów obelżywych” – zapisał w notatce z interwencji sierżant. Niedługo potem, w kwietniu 2013 r., Leszek K. złożył zawiadomienie do prokuratora generalnego o naruszeniu przez brata zakazu prowadzenia działalności gospodarczej z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego i wydalenie go z zawodu. A do prokuratury rejonowej – powiadomienie o wynoszeniu bez jego wiedzy i zgody ze sklepu sprzętu, za który on zapłacił, oraz o niewydawaniu mu dokumentów spółki. I jeszcze o fałszowaniu przez brata, byłego prokuratora, podpisów jego i swojej córki Magdy na dokumentach firmy, ze wskazaniem, o które konkretnie dokumenty chodzi, pisma do urzędu skarbowego, urzędu miasta. Fałszerstwo to poważniejsza sprawa, zagrożona karą do 5 lat więzienia. Wezwana na przesłuchanie do Białegostoku (gdzie trafiła sprawa) córka Zygmunta K. przyszła z adwokatem i powtarzała tylko, że uchyla się od odpowiedzi – nawet na pytania, czy była wspólnikiem spółki i czy Zygmunt K. był jej pełnomocnikiem. Zresztą on sam zadzwonił do niej w trakcie przesłuchania, czekał pod prokuraturą. Spytał ją, ile to jeszcze potrwa i czy została pouczona o treści art. 182 kpk. Przesłuchująca prokurator od razu sprostowała do protokołu, że jeżeli już, to nie art. 182, lecz 183 – prawo do uchylenia się od odpowiedzi, jeżeli narażałaby osobę najbliższą na odpowiedzialność za przestępstwo. I że to prokurator może pouczać świadka, a nie odwrotnie. Tymczasem biegły grafolog nie miał wątpliwości co do sfałszowania większości kwestionowanych dokumentów. W części przypadków był pewien, że fałszował Zygmunt K., w przypadku kolejnych 14 spośród 38 uznał, że K. fałszował najprawdopodobniej. Żeby ustalić więcej, przesłuchano urzędników miejskich, którzy m.in. wydawali spółce zgodę na handel alkoholem. Ci