Adam Lipiński: nowy pełnomocnik ds. równego traktowania

Nominowanie na stanowisko pełnomocnika ds. równego traktowania Adama Lipińskiego, zaufanego współpracownika Jarosława Kaczyńskiego (znanego szerszej opinii publicznej głównie z tego, że był bohaterem głośnej afery taśmowej z Renatą Beger), wywołało powszechne oburzenie środowisk feministycznych i LGBT. Politycy opozycyjni raczej drwią, panuje bowiem przekonanie, że Lipiński wiele nie napsuje, bo będzie się usilnie starał nic nie robić. Po pierwsze dlatego, że nigdy się problematyką równościową i antydyskryminacyjną specjalnie nie interesował. Nie wypowiadał się na ten temat, a historia jego sejmowej aktywności wskazuje, że według Lipińskiego na równe traktowanie zasługują tylko niepełnosprawni. Poparł bowiem ratyfikację Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych. Wszystkie inne projekty ustaw antydyskryminacyjnych nie zyskały aprobaty nowego pełnomocnika. Głosował przeciwko ratyfikacji Konwencji o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej; przeciwko projektowi ustawy o przeciwdziałaniu dyskryminacji oraz naruszeniom praw i wolności członków mniejszościowych procentowo grup religijnych i światopoglądowych; przeciwko zapewnieniu skutecznej ochrony prawnokarnej przed przestępstwami popełnianymi z nienawiści z uwagi na płeć, tożsamość płciową, wiek, niepełnosprawność oraz orientację seksualną; i przeciwko projektowi o ochronie przed mową nienawiści mniejszości etnicznych, w tym imigrantów, a także osób LGBT. Za to przy ustawie o wspieraniu rodziny i pieczy zastępczej poparł poprawkę senacką uniemożliwiającą osobie o orientacji homoseksualnej zostanie rodzicem zastępczym i prowadzenie rodzinnego domu dziecka. Zawsze rękę poda Po drugie, Lipiński wiele nie napsuje dlatego, że zwykle stara się nikomu nie narazić. Unika wypowiedzi publicznych, nie ma parcia na szkło, co wśród polityków niesłychanie rzadkie, jest mistrzem pozostawania w cieniu. Raz tylko z niego wyszedł, w 2006 r., ale nie do końca z własnej woli. Stało się to za sprawą Renaty Beger z Samoobrony, która nagrała Lipińskiego, gdy ten w jej pokoju w hotelu poselskim składał jej polityczną propozycję. Dla Beger i jej kolegów stanowiska w rządzie oraz spłata weksli z sejmowych pieniędzy, w zamian za co sześciu polityków z Samoobrony miało przejść do PiS, co pozwoliłoby tej partii na samodzielne rządzenie, bez Andrzeja Leppera w koalicji. A gdy wyszedł z cienia, to zaraz zapadł się weń jeszcze głębiej. Zaczynał w opozycji we Wrocławiu. W latach 70., gdy bracia Kaczyńscy współpracowali z KOR, Lipiński był jeszcze niewyróżniającym się studentem Akademii Ekonomicznej. Ale przyłączył się do Studenckiego Komitetu Solidarności. Tam zapamiętano go jako pracowitego, spokojnego chłopaka, który krzyczał mniej niż inni. – Już wtedy podkreślał swoje konserwatywne poglądy – mówi Władysław Frasyniuk, też wywodzący się z Wrocławia. – Taki konserwatyzm, który dziś określilibyśmy mianem brytyjskiego – umiarkowany i spokojny. Żadnych radykalizmów. Zero fanatyzmu. Po prostu pragmatyczny. A poza tym same superlatywy. Kulturalny, ujmująco grzeczny, obowiązkowy. Nigdy nikomu świństwa nie zrobił. Wierzący, ale nie podobało mu się, że Solidarność (zwłaszcza późna) tak się pcha na ołtarze. Dziś też zawsze poda rękę, choć są z Frasyniukiem po innej stronie barykady. We Wrocławiu Lipiński zaangażował się w drukowanie ulotek i kolportaż; wciąż pilnowany przez milicję, zaliczył w tym czasie ze trzydzieści mieszkań. Ożenił się z Haliną Wojnarską, koleżanką z wrocławskiej opozycji. Ślub był studencki, skromny: tramwaj, po uroczystości lampka wina w pokoiku przy kotłowni, w którym Lipiński wówczas zamieszkiwał. Po latach wspominał te czasy jako romantyczne – w tych kotłowniach, na styropianach, żyło się dla sprawy. W latach 80., gdy wielu emigrowało, zmęczonych marazmem i beznadzieją, które przyszły po stanie wojennym, Lipiński nie odpuszcza. Rodzi się córka, Marta, a on zakłada stowarzyszenie Centrum Demokratyczne. Krótko po tym w Warszawie powstaje Porozumienie Centrum, a Lipiński widzi w telewizji polityka Jarosława Kaczyńskiego i myśli: oto człowiek o podobnych poglądach, ale większej charyzmie. Przez wspólnych znajomych szuka kontaktu, jedzie do Warszawy przedstawić się. Niebawem organizuje przeprowadzkę. Od 1999 do 2001 r. to Lipiński jest prezesem PC. Razem z Kaczyńskimi zakłada Prawo i Sprawiedliwość. Od początku jest wiceprezesem i prawą ręką szefa. Srebro albo złoto W 1995 r. Adam Lipiński wchodzi do rady nadzorczej spółki Srebrna, stworzonej głównie przez Fundację Prasową Solidarności, związaną z braćmi Kaczyńskimi. Dziś spółka zajmuje się głównie administrowaniem własnymi nieruchomościami (wykupiła np. budynki sąsiadujące z willą Jarosława Kaczyńskiego na Żoliborzu), dostała zgodę od Hanny Gronkiewicz-Waltz na budowę 150-metrowego biurowca, choć miejscowy plan zagospodarowania przewidywał nie więcej niż 60 m. Spółka wydawała też pismo „Nowe Państwo” – miesięcznik, potem tygodnik, wreszcie kwartalnik. W latach 90. utrzymywała się z wniesionego aportem do fundacji przez Skarb Państwa budynku w Al. Jerozolimskich i przy pl. Zawiszy – co zakończyło się postępowaniem sądowym. Wcześniej przez kilka lat budynek był dzierżawiony nieodpłatnie – co też skończyło się procesem umorzonym z uwagi na małą szkodliwość czynu. Podczas procesu ustalono, że na urzędników wywierano naciski z „Kancelarii Prezydenta, głównie od Jarosława Kaczyńskiego”. W czasach wydawania „Nowego Państwa” Lipiński został członkiem zarządu fundacji. W 1997 r. odkupił od Jarosława Kaczyńskiego jego udziały w Srebrnej, we władzach spółki zasiadła jego żona, on sam został prezesem. Krótko przed wejściem do parlamentu w 2001 r. Adam Lipiński sprzedał udziały, nie